Een lekker lange nacht gemaakt. Met dat vroege opstaan ga ik normaal feitelijk te laat naaar bed, zeker gezien de inspanningen. Dus bijslapen was wel even nodig.
Het is weer behoorlijk koud, maar nu prepareer ik me beter, een paar laagjes helpt dan wel. Handen is wel een probleem omdat ik mijn handschoenen weg heb gedaan. Het is hier 1450 m hoog.
Onderweg kom ik heel wat auto's tegen, vol met jongelui, en maar claxoneren. Stukje verderop is het duidelijk. In Allepuz hebben ze een groot feest en dat is nog volop gaande (om 7:45), wat een muziek schalt er door het hele dal.
Ik moet vandaag over 4 toppen, waaronder de hoogste in de route (1700 m).
Afdalen over een groot hoogteverschil leidt bij mij tot slaperigheid. Is dat nu slaapgebrek of hoort dat bij afdalen, of bij de ligfiets?
Ik ga diverse plaatsjes bekijken: Fortanete, Cantavieja, Mirambel. Allemaal aardige middeleeuwse plaatsjes, die er goed uitzien.
Het waait inmiddels nog steviger. Goed voor de temperatuur, maar wel harder werken, want hij is tegen.
Aangekomen bij Morella, dat ligt dus direkt 150 m hoger dan het dal waar ik in fiets. Dat is dus even stevig er aan trekken. Ik weet dat het maar 2 km is. Er staat geen enkele aanduiding van een camping, maar mijn boekje geeft aan dat het bij het zwembad mogelijk is te kamperen. Dus een paar keer vragen. De kantinemevrouw van het zwembad bevestigt dat ik hier legaal wild mag kamperen. De douches e.d. Zijn tot 20:00 open. Nou ja in het wild heb ik geen douche. Dit is de meest perfecte douche die ik tot nog toe heb gehad.
Het uitzicht vanuit mijn camping is grandioos, over het dal.
Het stadje is absoluut een topper. Het ligt mooi, is gezellig en er zijn terrasjes volop. Bovendien heeft het een castillo, die je kunt bezoeken. Maar dat is zo hoog dat ik op dit tijdstip die klim maar niet doe, tegen mijn natuur in.
Het is zondag, ik ben door mijn voorraad heen en heb eens geen zin in te koken. Dus uit eten. In de hoofdstraat zitten een groot aantal erg gezellige terrassen. Het 'menu del dia' was uitstekend (salade, asperges met jamon, kalfsvlees met aardappelen). Afwisselend en met onbeperkt wijn, op een superbezellig terras. Voor geen prijs (alleen hadden ze geen Helado), maar wel een verrukkelijke lokale toestand van melk en honing (wat is dat land ook al weer????), al toetje. Dit baasje was een echte gezellige restaurant beheerder/eigenaar. Weet recies wat gastvrijheid is. Of ik zin had in een digestief. Uiteindelijk moest ik natuurlijk gewoon mijn tafeltje vrij maken, maar dat was dan ook wel de meoite waard voor een soort gigantische borrel (met ijs) ik hoop dat ik mijn tent nog vind (na 3 bier, een fles wijn en een digestief). Dus 'Quedese con la vuelta' (hou het wisselgeld maar) was op zijn plaats (een uitstekende maaltijd voor € 15, kom daar nog maar eens voor???). Nou goed, degene die nog eens in Morella komt: Casa Pere, Blasco de Alagon 22 (kan niet missen), is HET adres.
Ik kom door de stadspoort en ontmoet een zonsondergang die geen weerga kent. Dit is ECHT genieten. Fototjes gemaakt (wacht maar af). Daarna afgedaald (heel steil, dat wordt morgnochtend nog een toestand!) naar mijn niveau (tent). Blijkt er een heel jongerencentrum te zijn aangekomen. Dat is een kwesrie van afwachten, tot ze het genoeg vinden en vertrekken.
Sunday, 19 July 2009
Saturday, 18 July 2009
Cedrillas
Het landschap is sinds gisteren totaal veranderd, veel bosrijker. Albarracin ligt in een prachtige kloof, wat ontzettend mooi aan rijdt. Maar ook de weg het plaatsje uit is prachtig. Het is vanochtend BEREKOUD, ik denk 6 C. Mijn horloge geeft 13 aan, maar dat moet ik corrigeren voor mijn 'hete' pols. Mijn handen zijn helemaal dood en verstijfd. Voor dit soort gelegenheden had ik nu handschoenen meegenomen, maar die heb ik in Madrid met Nanny en Henk meegegeven (gewichtbesparing, niet nodig). Ik kan mijn remmen en versnelling moeizaam gebruiken en dat duurt bijna een uur. Blazen en als de zon tussen de bergen doorkomt een tijdje blijven opwarmen.
Door deze afleiding kies ik per ongeluk de hoofdweg naar Teruel ipv de route. Achteraf niet slecht want in de route zit een behoorlijke klim, terwijl ik nu bijna helemaal kan dalen en de weg is rustig.
In de verte zie ik mist in het dal hangen. Later blijkt dat er twee schoorstenen staan te roken en die verspreiden hun rook laag in het dal over vele kilometers, smog dus.
Ik ben om 9:00 in Teruel na een ontspannen ritje, behalve de kou.
Teruel is een gezellige mooie plaats met mooie architectuur. Ik pak even de kans om naar internet te gaan, nadat ik de stad heb rondgelopen en koffie gedronken.
Daarna moet ik weer stevig klimmen naar 1600 m vanaf 925 m, met een paar steile stukjes erbij.
In Cedrilla, bij de ingang van het dorp is aangegeven dat er een camping is en ook in mijn boekje staat: vragen bij het hostal. Dus doe ik dat braaf. Camping gesloten. Ik mag van het hostal gebruik maken voor € 20. Het kost me heel wat praten om toch op het terein te mogen staan, ik heb niets nodig. Eerst is er geen water, later alleen koud water. Vervolgens wordt ik ingeschreven en rekent Caroline, de dochter (die Engels spreekt) van La Duena € 7,70. Dus beding ik korting voor het niet hebben van warm water. Ze geeft toe, het wordt € 6, nog duur voor semi-wild kamperen. Het is dat ik vandaag geen zin heb in nog een paar bergen en nog 103 km meer, het moet wel vakantie blijven. Vandaag 70 km gedaan. En voor wild kamperen is het terrein hier niet geschikt.
Carolina brengt me naar de camping. De camping is uitstekend, alleen bij gebrek aan kampeerders gesloten. Het enige wat ontbreekt is warm water, dan maar een koude douche. Wat een rust.
Het dorp heeft best wel een paar mooie dingen (een castillo, een kerk, een museum), maar ik kan me voorstellen dat er geen touristen komen. Er is wel een uitstekend VVV.
De jeugd leert meer Engels op school en dus willen ze dat graag praktiseren, dus maak ik wat kletspraatjes met een paar jongelui.
Het is opvallend dat overal waar ik kom het feitelijk rustig is, zelfs aan de Costa del Sol. Crisis??? Het is nu hoogseizoen en overal zijn de campings maximaal half bezet.
Ik zit weer eens heerlijk te genieten van rust, een muziekje en thee, en zonsondergang (alleen de vliegen moesten maar eens gaan slapen).
Mijn duizeligheid lijk ik onder controle te hebben. Daarvoor in de plaats komt: stijve/pijnlijke nek en schouders (had ik niet gedacht met de ligfiets), en mijn rechtermeniscus (zwak punt) moet af en toe op zijn plaats geschud worden. Als ik maar genoeg bars tegenkom kan ik dat wel managen.
Door deze afleiding kies ik per ongeluk de hoofdweg naar Teruel ipv de route. Achteraf niet slecht want in de route zit een behoorlijke klim, terwijl ik nu bijna helemaal kan dalen en de weg is rustig.
In de verte zie ik mist in het dal hangen. Later blijkt dat er twee schoorstenen staan te roken en die verspreiden hun rook laag in het dal over vele kilometers, smog dus.
Ik ben om 9:00 in Teruel na een ontspannen ritje, behalve de kou.
Teruel is een gezellige mooie plaats met mooie architectuur. Ik pak even de kans om naar internet te gaan, nadat ik de stad heb rondgelopen en koffie gedronken.
Daarna moet ik weer stevig klimmen naar 1600 m vanaf 925 m, met een paar steile stukjes erbij.
In Cedrilla, bij de ingang van het dorp is aangegeven dat er een camping is en ook in mijn boekje staat: vragen bij het hostal. Dus doe ik dat braaf. Camping gesloten. Ik mag van het hostal gebruik maken voor € 20. Het kost me heel wat praten om toch op het terein te mogen staan, ik heb niets nodig. Eerst is er geen water, later alleen koud water. Vervolgens wordt ik ingeschreven en rekent Caroline, de dochter (die Engels spreekt) van La Duena € 7,70. Dus beding ik korting voor het niet hebben van warm water. Ze geeft toe, het wordt € 6, nog duur voor semi-wild kamperen. Het is dat ik vandaag geen zin heb in nog een paar bergen en nog 103 km meer, het moet wel vakantie blijven. Vandaag 70 km gedaan. En voor wild kamperen is het terrein hier niet geschikt.
Carolina brengt me naar de camping. De camping is uitstekend, alleen bij gebrek aan kampeerders gesloten. Het enige wat ontbreekt is warm water, dan maar een koude douche. Wat een rust.
Het dorp heeft best wel een paar mooie dingen (een castillo, een kerk, een museum), maar ik kan me voorstellen dat er geen touristen komen. Er is wel een uitstekend VVV.
De jeugd leert meer Engels op school en dus willen ze dat graag praktiseren, dus maak ik wat kletspraatjes met een paar jongelui.
Het is opvallend dat overal waar ik kom het feitelijk rustig is, zelfs aan de Costa del Sol. Crisis??? Het is nu hoogseizoen en overal zijn de campings maximaal half bezet.
Ik zit weer eens heerlijk te genieten van rust, een muziekje en thee, en zonsondergang (alleen de vliegen moesten maar eens gaan slapen).
Mijn duizeligheid lijk ik onder controle te hebben. Daarvoor in de plaats komt: stijve/pijnlijke nek en schouders (had ik niet gedacht met de ligfiets), en mijn rechtermeniscus (zwak punt) moet af en toe op zijn plaats geschud worden. Als ik maar genoeg bars tegenkom kan ik dat wel managen.
Friday, 17 July 2009
Albaracin, 110 km
Vandaag weer een echte bergetappe. Ik las ergens dat Spanje vergelijkbaar is met een gerimpeld tafellaken. De sierra's vormen de rimpels en ik heb er al heel wat gehad en er komen nog een paar met bergen van de stevigste soort. Ik geloof dat ik nog een paar keer over 1700 m moet.
In de eerste bergetappe kwam ik veel Guardia Civil Trafico auto's tegen. Een hield mij aan om mij te melden dat ik in de vluchtstrook moest fietsen want het is verboden midden op de weg te fietsen. Ik heb hem gezegd dat ik dat snap, maar dat er vaak geen vluchtstrook is, dat er vaak veel steentjes liggen en dat ik mijn oren open heb voor het achterop komend verkeer. OK, maar dan zo veel mogelijk!! En toen waren we het met elkaar eens en hoefde ik niet naar de gevangenis.
Opeens zie ik op een weg vlak bij Huelamo een enorme hoeveelheid gieren, maar nu vlakbij. Grandioos, wat een beesten.
De klim naar Puerto de Cubillo is stevig. Over 10 km moet ik 400 m omhoog over een slechte weg. Het uitzicht is grandioos.
Even verder kom ik bij de bron van de Taag, de grootste rivier van Spanje. Maar geen water te bekennen. Wel een groot stalen monument: Meneer Sneeuw of zoiets.
Toen ik later in Frias mijn Fantaatjes dronk en daar vroeg of de weg nog zou stijgen, kreeg ik als antwoord: neen, gaat alleen omlaag, met bochten. Wel zeker dat ik daarna nog 1,5 km moest klimmen en niet zo een beetje ook. Dit soort adviezen is niet voor het eerst en heb ik dus niets aan.
Op de route kom ik nog langs een gigantische Dolina, zeg maar een ingestortte kalk grot, waardoor een diep gat in de grond ontstaat. Later kom ik langs een mooie waterval, gedeeltelijk ook in een grot.
Het waait behoorlijk dat houdt de temperatuur redelijk.
Om 17:00 kom ik in Albaracin aan met een uitstekende camping, gewoon zoals het hoort. Keurig sanitair, vriendelijke bediening en goedkoop ook. Ik heb haast want ik wil de blog nog even bijwerken. In de bibliotheek schijnt internet te zijn. En natuurlijk is de bibliotheek gisteren met vakantie gegaan. Maar goed ook, want dit plaatsje is zo charmant, dat het zonde is om 1,5 uur in de bibliotheek door te brengen. Er is heel veel te zien en het is gezellig. Het lijkt in sommige opzichten een beetje op Cuenca, maar kleinschaliger en schilderachtiger. Dat kun je ook zien aan het aantal kunstschilders dat Plaza Mayor bevolkt.
Op Plaza Mayor waar ik een biertje drink schuiven Ilse en haar dochter Maggie (op mijn uitnodiging) aan mijn tafeltje aan, Nederlanders, maar Ilse woont in Spanje. Dat was onverwacht gezellig.
Nog even boodschappen doen. Nergens meer brood te koop. Gelukkig zijn ze op de camping goed voorzien, zodat ik morgen geen noodrantsooen hoef aan te spreken.
Ik heb even de fiets een beurtje gegeven, veer, ketting, versnelling. Beetje redelijk gemaakt.
Het wordt zelfs koud door de wind en de hoogt, 1145 m.
In de eerste bergetappe kwam ik veel Guardia Civil Trafico auto's tegen. Een hield mij aan om mij te melden dat ik in de vluchtstrook moest fietsen want het is verboden midden op de weg te fietsen. Ik heb hem gezegd dat ik dat snap, maar dat er vaak geen vluchtstrook is, dat er vaak veel steentjes liggen en dat ik mijn oren open heb voor het achterop komend verkeer. OK, maar dan zo veel mogelijk!! En toen waren we het met elkaar eens en hoefde ik niet naar de gevangenis.
Opeens zie ik op een weg vlak bij Huelamo een enorme hoeveelheid gieren, maar nu vlakbij. Grandioos, wat een beesten.
De klim naar Puerto de Cubillo is stevig. Over 10 km moet ik 400 m omhoog over een slechte weg. Het uitzicht is grandioos.
Even verder kom ik bij de bron van de Taag, de grootste rivier van Spanje. Maar geen water te bekennen. Wel een groot stalen monument: Meneer Sneeuw of zoiets.
Toen ik later in Frias mijn Fantaatjes dronk en daar vroeg of de weg nog zou stijgen, kreeg ik als antwoord: neen, gaat alleen omlaag, met bochten. Wel zeker dat ik daarna nog 1,5 km moest klimmen en niet zo een beetje ook. Dit soort adviezen is niet voor het eerst en heb ik dus niets aan.
Op de route kom ik nog langs een gigantische Dolina, zeg maar een ingestortte kalk grot, waardoor een diep gat in de grond ontstaat. Later kom ik langs een mooie waterval, gedeeltelijk ook in een grot.
Het waait behoorlijk dat houdt de temperatuur redelijk.
Om 17:00 kom ik in Albaracin aan met een uitstekende camping, gewoon zoals het hoort. Keurig sanitair, vriendelijke bediening en goedkoop ook. Ik heb haast want ik wil de blog nog even bijwerken. In de bibliotheek schijnt internet te zijn. En natuurlijk is de bibliotheek gisteren met vakantie gegaan. Maar goed ook, want dit plaatsje is zo charmant, dat het zonde is om 1,5 uur in de bibliotheek door te brengen. Er is heel veel te zien en het is gezellig. Het lijkt in sommige opzichten een beetje op Cuenca, maar kleinschaliger en schilderachtiger. Dat kun je ook zien aan het aantal kunstschilders dat Plaza Mayor bevolkt.
Op Plaza Mayor waar ik een biertje drink schuiven Ilse en haar dochter Maggie (op mijn uitnodiging) aan mijn tafeltje aan, Nederlanders, maar Ilse woont in Spanje. Dat was onverwacht gezellig.
Nog even boodschappen doen. Nergens meer brood te koop. Gelukkig zijn ze op de camping goed voorzien, zodat ik morgen geen noodrantsooen hoef aan te spreken.
Ik heb even de fiets een beurtje gegeven, veer, ketting, versnelling. Beetje redelijk gemaakt.
Het wordt zelfs koud door de wind en de hoogt, 1145 m.
Thursday, 16 July 2009
Olmedilla de Alarcon, and later Cuenca
I had expected that this would be a simple tour. Distance between campings was 140 km, but the roads would be quite flat. It would appear to be a heavy day. The via verde was not so simpe as I had expected. The pebbles caused a big balance problem (it is after all a recumbent, which is very suited for paved roads). In the dark tunnels, with no orientation at all and my light being absorbed these pebbles caused me to fall, so I had to walk. Later the road was 20 cm wide because of the plants. Again later the road stopped suddenly towards a road side-protection. The concept of the via verde is perfect, but in practice it is a difficult road and not only for a recumbent.
In the afternoon I could follow an aquaduct (from the Tajo to the Segura), for 42 km. A beautiful flat road, but quite boring.
Because I was stubborm I decided to go to the end of the canal (actual the beginning). There it ran into a dead end street.
So I had to return to 'km 18'
I decided to follow my compass and with success. After 5 km of strugling I found the originel road (of my descriptiron). So by this bet I could cut off about 30 km..
After 180 km I arrived at Olmedilla. I had expected an easy day, but it turned out to be a hard day.
The road to Cuenca was much easier and predictable. The camping was 8 km behind Cuenca, along the first perfect bicycle road in Spain. In the afternoon I visited Cuenca. An absolutely marvelous centro historico with the symbols of Cuenca: las casas colgadas high up at the rocks, beautiful. It is sometimes difficult to find campings and they are always far away from each other. So I have to pass some beautiful towns,because I have not enough time for it (also depending on the heat). That is the consequence of my choice: camping!
In the afternoon I could follow an aquaduct (from the Tajo to the Segura), for 42 km. A beautiful flat road, but quite boring.
Because I was stubborm I decided to go to the end of the canal (actual the beginning). There it ran into a dead end street.
So I had to return to 'km 18'
I decided to follow my compass and with success. After 5 km of strugling I found the originel road (of my descriptiron). So by this bet I could cut off about 30 km..
After 180 km I arrived at Olmedilla. I had expected an easy day, but it turned out to be a hard day.
The road to Cuenca was much easier and predictable. The camping was 8 km behind Cuenca, along the first perfect bicycle road in Spain. In the afternoon I visited Cuenca. An absolutely marvelous centro historico with the symbols of Cuenca: las casas colgadas high up at the rocks, beautiful. It is sometimes difficult to find campings and they are always far away from each other. So I have to pass some beautiful towns,because I have not enough time for it (also depending on the heat). That is the consequence of my choice: camping!
Cuenca
Mijn roofkattenstrategie lijkt te werken. Voedsel hang ik gewoon in de waslijn. Gisteren ochtend bij mijn vertrek werd ik bespioneerd door drie paar kattenogen. Gisterenavond ging ik na het douchen nog een biertje drinken. En ja na terugkomst hadden ze mijn kaas aangevreten en het brood dat ik van Ana heb gekregen (ze had er nog maar een en heeft dat gratis gedeeld) is ook verdwenen. Ik weet niet meer wat ik in mijn haast daarmee had gedaan, maar het zal wel mijn eigen schuld zijn.
Behalve voor honden moet ik ook oppassen voor konijnen en hazen. Ik vertrouw de konijnen meer. De hazen lopen gewoon door, terwijl de konijnen terug springen van de weg, als ik er aan kom. Ik blijf voorzichtig. De route is nu redelijk, wel wat bergjes er in maar relatief licht. Ik wil Cuenca zien. Er zou een camping in de buurt moeten zijn. Het is een grote stad. De camping ligt echter 8 km verderop, zonder busverbinding, maar wel met het eerste perfecte fietspad dat ik in Spanje heb gezien en nagenoeg vlak. Na de siesta ga ik natuurlijk Cuenca bekijken. Ik ben hier niet voor niets en 8 km is niet alles. De oude stad is prachtig met de beroemde casas colgadas, ofwel de hoge huizen (of verslaafden huizen????, ik heb geen zin in het Cuenca museum, dus zal ik dat later op internet moeten opzoeken). Ze staan in ieder geval hoog op de rotsen.
Cuenca was de moeite waard en het compenseert misschien wel dat ik gisteren Alarcon niet heb kunnen zien. Cuenca is ook het route punt waar ik oorspronkelijk van noord naar zuid en op de terugweg van zuid-west naar barcelona zou gaan.
Behalve voor honden moet ik ook oppassen voor konijnen en hazen. Ik vertrouw de konijnen meer. De hazen lopen gewoon door, terwijl de konijnen terug springen van de weg, als ik er aan kom. Ik blijf voorzichtig. De route is nu redelijk, wel wat bergjes er in maar relatief licht. Ik wil Cuenca zien. Er zou een camping in de buurt moeten zijn. Het is een grote stad. De camping ligt echter 8 km verderop, zonder busverbinding, maar wel met het eerste perfecte fietspad dat ik in Spanje heb gezien en nagenoeg vlak. Na de siesta ga ik natuurlijk Cuenca bekijken. Ik ben hier niet voor niets en 8 km is niet alles. De oude stad is prachtig met de beroemde casas colgadas, ofwel de hoge huizen (of verslaafden huizen????, ik heb geen zin in het Cuenca museum, dus zal ik dat later op internet moeten opzoeken). Ze staan in ieder geval hoog op de rotsen.
Cuenca was de moeite waard en het compenseert misschien wel dat ik gisteren Alarcon niet heb kunnen zien. Cuenca is ook het route punt waar ik oorspronkelijk van noord naar zuid en op de terugweg van zuid-west naar barcelona zou gaan.
Wednesday, 15 July 2009
Olmedilla de Alarcon, weer een te gekke rit.
Vanaf de camping moet ik over 30 km stijgend en dalend naar de via verde (oude spoorbaan) zien te komen. Als ik uiteindelijk bij de hoofdweg kom is het wel even zoeken waar dan die spoorbaan ligt.
Ik vind dat de kwaliteit van de wegen (wegdek) in Spanje heel goed is. Ze schijnen de laatste jaren met EU steun in hoog tempo te hebben vernieuwd. Ik had me erg verheugd om een lange via verde te kunnen rijden. Ik heb een paar weken geleden in La Mancha daar ook ervaring mee opgedaan, de Ruta de Don Quijotte, maar ben daar toen na een paar uur knokken weer van af gegaan.
Deze spoorbaan loopt nagenoeg horizontaal en dus zitten er onverlichte tunnels in. Het wegdek is onverhard, tamelijk vlak en goed hard. Maar bedekt met steentjes. Dat is bij daglicht al een hele toer om overeeind te blijven. Het is goed opletten geblazen. Om van de omgeving te genieten, die overigens prachtig is, moet je stil gaan staan, anders neemt het wegdek je wel te grazen. In zo een tunnel is het voor mij nauwelijks te doen om te fietsen. Zeker als er een bocht in de tunnel zit waardoor je geen enkele orientatie meer heb (het licht aan het eind van de tunnel). De muren en weg hebben dezelfde kleur grijs. Op een bepaald moment weet ik niet eens meer of ik horizontaal of vertikaal fiets. Een paar van die steentjes zorgen er dan wel voor dat ik om ga. Dat wordt dus in 5 tunnels lopen.
Het idee van die vias verdes is heel goed, maar er wordt niet aan onderhoud gedaan en er is nauwelijks sprake van richting aanduiding. Er zijn ook nogal wat paaltjes gejat (denk ik). Plotseling loop ik dood op een totaal overwoekerd pad, dat nog 20 cm ruimte laat. Een andere fietser had me al wel gewaarschuwd. Doordouwen dus maar, tussen de pikplanten door. 500 m verder heb ik de keus: een steile gravel helling of over een vangrail heen. Dat wordt uiteindelijk de steile gravelhelling. Enfin na 15 km kies ik maar een tijdje voor de inmiddels wat rustigere asfaltweg. En dat schiet lekker op. In Balazote kan ik eindelijk koffie krijgen. Het verhaal lijkt wat negatief. Zo bedoel ik het niet. Op z'n minst is het zeer avontuurlijk te noemen. Voor ATB's zeer geschikt. Ik als ligfietser heb er 'wat meer moeite mee'. Het is ook jammer want op dit soort paden ben je ahw continu aan het overleven, terwijl dat niet de bedoeling kan zijn. Ik doel vooral op overwoekering, plotseling doodlopen, geen richting aanduiding e.d. Maar goed, ervan proeven is altijd aardig en het vermijd in ieder geval ieder auto verkeer.
Na Barrax kan ik meer dan 40 km langs een aquaduct fietsen. De weg is perfect en natuurlijk horizontaal. Het aquaduct transporteert water van El Tajo naar de Segura (waar ik vandaan kom) en is helemaal van beton met een strak asfalt pad er langs. Ergens na 30 km: camino cortado, opgebroken weg. Alle omgevingsverkenningen lopen op nog grotere ellende uit. Dus ik besluit te gaan lopen, weet alleen niet hoe ver. Gelukkig komt er een sproeiwagen aan die mij duidelijk maakt dat het maar 2 km is en dat het een beetje van de luimen van de wegwerkers zal afhangen of ik er langs kan. Ik ga dus door en het valt mee, behalve een valpartij in een platgewalst stuk,dat 30 m omhoog gaat.
Ik besluit om een beetje van de route beschrijving af te wijken, want volgens mijn inschatting moet ik vlak onder Alarcon uit komen als ik tot het eind doorga en niet 17 km voor het eind, zoals de routebeschrijving aanduidt, weer 40 km ga klimmen en dalen. Mis dus. Ik loop aan het eind (dus het begin van het kanaal) dood op het reservoir. Dus 17 km terug???? Neen, weer eigenwijs. Na 4 km terug rijden ga ik op mijn kompas een onverharde weg dwars op het kanaal. Ik hoop daarmee eerder op de beschreven route te komen. Het is een behoorlijk zwaar pad en veel onverwacht zachte stukken, van ca. 5 km lang. De strategie lukt gelukkig wel (scheelt ongeveer 30 km). Het is inmiddels zo laat geworden (ik ben om 21:00 op de camping) en het gaat totaal 180 km worden (ipv de door mij ingeschatte 140), dat ik helaas Alarcon links moet laten liggen. Een nadeel van mijn keuze om te kamperen, desnoods wild, is dat campings erg ver van elkaar liggen en niet altijd bij de mooiste plaatsen. En wild kamperen was op deze hele route onmogelijk geweest. Maar goed ik denk dat ik dat morgen in Cuenca kan kompenseren.
Op de camping wordt ik zeer vriendelijk onthaald door Ana. Ik krijg een welkomst Fantaatje en een stuk brood voor morgen. Heel vriendelijk.
Goed dat ik gisteren heb gerust, want ondanks de onverwacht zware tocht, door het vlakke traject had ik deze helemaal als licht ingeschat, voel ik mij al snel (na de douche) weer energiek.
Ik ben de 2500 gepasseerd (2619).
Ik vind dat de kwaliteit van de wegen (wegdek) in Spanje heel goed is. Ze schijnen de laatste jaren met EU steun in hoog tempo te hebben vernieuwd. Ik had me erg verheugd om een lange via verde te kunnen rijden. Ik heb een paar weken geleden in La Mancha daar ook ervaring mee opgedaan, de Ruta de Don Quijotte, maar ben daar toen na een paar uur knokken weer van af gegaan.
Deze spoorbaan loopt nagenoeg horizontaal en dus zitten er onverlichte tunnels in. Het wegdek is onverhard, tamelijk vlak en goed hard. Maar bedekt met steentjes. Dat is bij daglicht al een hele toer om overeeind te blijven. Het is goed opletten geblazen. Om van de omgeving te genieten, die overigens prachtig is, moet je stil gaan staan, anders neemt het wegdek je wel te grazen. In zo een tunnel is het voor mij nauwelijks te doen om te fietsen. Zeker als er een bocht in de tunnel zit waardoor je geen enkele orientatie meer heb (het licht aan het eind van de tunnel). De muren en weg hebben dezelfde kleur grijs. Op een bepaald moment weet ik niet eens meer of ik horizontaal of vertikaal fiets. Een paar van die steentjes zorgen er dan wel voor dat ik om ga. Dat wordt dus in 5 tunnels lopen.
Het idee van die vias verdes is heel goed, maar er wordt niet aan onderhoud gedaan en er is nauwelijks sprake van richting aanduiding. Er zijn ook nogal wat paaltjes gejat (denk ik). Plotseling loop ik dood op een totaal overwoekerd pad, dat nog 20 cm ruimte laat. Een andere fietser had me al wel gewaarschuwd. Doordouwen dus maar, tussen de pikplanten door. 500 m verder heb ik de keus: een steile gravel helling of over een vangrail heen. Dat wordt uiteindelijk de steile gravelhelling. Enfin na 15 km kies ik maar een tijdje voor de inmiddels wat rustigere asfaltweg. En dat schiet lekker op. In Balazote kan ik eindelijk koffie krijgen. Het verhaal lijkt wat negatief. Zo bedoel ik het niet. Op z'n minst is het zeer avontuurlijk te noemen. Voor ATB's zeer geschikt. Ik als ligfietser heb er 'wat meer moeite mee'. Het is ook jammer want op dit soort paden ben je ahw continu aan het overleven, terwijl dat niet de bedoeling kan zijn. Ik doel vooral op overwoekering, plotseling doodlopen, geen richting aanduiding e.d. Maar goed, ervan proeven is altijd aardig en het vermijd in ieder geval ieder auto verkeer.
Na Barrax kan ik meer dan 40 km langs een aquaduct fietsen. De weg is perfect en natuurlijk horizontaal. Het aquaduct transporteert water van El Tajo naar de Segura (waar ik vandaan kom) en is helemaal van beton met een strak asfalt pad er langs. Ergens na 30 km: camino cortado, opgebroken weg. Alle omgevingsverkenningen lopen op nog grotere ellende uit. Dus ik besluit te gaan lopen, weet alleen niet hoe ver. Gelukkig komt er een sproeiwagen aan die mij duidelijk maakt dat het maar 2 km is en dat het een beetje van de luimen van de wegwerkers zal afhangen of ik er langs kan. Ik ga dus door en het valt mee, behalve een valpartij in een platgewalst stuk,dat 30 m omhoog gaat.
Ik besluit om een beetje van de route beschrijving af te wijken, want volgens mijn inschatting moet ik vlak onder Alarcon uit komen als ik tot het eind doorga en niet 17 km voor het eind, zoals de routebeschrijving aanduidt, weer 40 km ga klimmen en dalen. Mis dus. Ik loop aan het eind (dus het begin van het kanaal) dood op het reservoir. Dus 17 km terug???? Neen, weer eigenwijs. Na 4 km terug rijden ga ik op mijn kompas een onverharde weg dwars op het kanaal. Ik hoop daarmee eerder op de beschreven route te komen. Het is een behoorlijk zwaar pad en veel onverwacht zachte stukken, van ca. 5 km lang. De strategie lukt gelukkig wel (scheelt ongeveer 30 km). Het is inmiddels zo laat geworden (ik ben om 21:00 op de camping) en het gaat totaal 180 km worden (ipv de door mij ingeschatte 140), dat ik helaas Alarcon links moet laten liggen. Een nadeel van mijn keuze om te kamperen, desnoods wild, is dat campings erg ver van elkaar liggen en niet altijd bij de mooiste plaatsen. En wild kamperen was op deze hele route onmogelijk geweest. Maar goed ik denk dat ik dat morgen in Cuenca kan kompenseren.
Op de camping wordt ik zeer vriendelijk onthaald door Ana. Ik krijg een welkomst Fantaatje en een stuk brood voor morgen. Heel vriendelijk.
Goed dat ik gisteren heb gerust, want ondanks de onverwacht zware tocht, door het vlakke traject had ik deze helemaal als licht ingeschat, voel ik mij al snel (na de douche) weer energiek.
Ik ben de 2500 gepasseerd (2619).
Subscribe to:
Posts (Atom)