Dat was gisterenavond een heftige aankomst. De camping lag in een dal, maar alleen maar via een hoge toegangsweg bereikbaar. De camping zelf had ook heel steile paden. Het laatste stukje heb ik mezelf letterlijk omhoog moeten 'vloeken'. Zo steil heb ik het nog nauwelijks gehad, gelukkig maar kort.
Vanochtend had ik het dus makkelijk om van de camping af te komen maar moest ik die zelfde steile toegangsweg weer op. In het lastigste deel kwam er opeens een auto naast mij rijden die iets tegen mij zei. Nou kan ik soms maar een ding tegelijk dus ik gromde iets van: rij door. Ik dacht dat het weer iemand was die zo graag wilde zien wat ik onder mijn achterste had, dat ben ik al zo vaak tegen gekomen. Toen hij niet reageerde snauwde ik echt en toen begreep hij het en reed verder. Ik was echt bang dat ik tegen hem aan zou rijden. Boven aan keerde hij om en kwam terug. Ik had inmiddels adempauze genomen. Hij hield mijn zonnebril in zijn hand. Die had ik in mijn shirt gestoken en was ik kennelijk verloren en dat had hij bovenaan de camping gezien. Wat een enorme attentie!!!!!
Vandaag leek een makkelijk dagje, kleine klim en dan omlaag naar Girona. Mooi mis. Vanaf de camping was het toch nog flink omhoog, 300m, en op de puerto aangekomen nog een keer steil omhoog. Tot mijn grote verbazing steeg dat nog 175 m door. Zo een grote fout in de hoogtekaart vind ik echt niet acceptabel. Op diezelfde weg, de oude en dus smalle rijden nog een stel heel grote vrachtwagens, terwijl er een splinternieuwe 'naast' ligt.
Ik ben vroeg aan mijn Fantaatjes toe. Wat een verschillende verpakkingen heeft dat merk: kleine flesjes, grote flesjes, grote flessen. Kleine blikjes, grote blikjes. Als je zo ruim een maand op Fanta leeft, kom je daar wel achter.
De omgeving hier is wel weer prachtig, bergachtig (wel veel lager, tot ca. 900 m), bosrijk en waterrijk. De laatste afdaling naar Girona is een van de mooiste die ik op deze tour heb meegemaakt.
Girona heeft geen camping maar een dorp verderopn wel. Ernaartoe rijden is weer het bekende recept: eindeloos en ook weer klimmetjes. Het zal ook wel aan mijn beleving liggen.
De camping eigenaar is ook een fervent fietser. Hij heeft in 4 jaar tijd 20000 km in Z-Amerika gefietst. Op de camping is helemaal niets te beleven, behalve een zwembad.
Dit was mijn laatste traject van de beschreven route van Benjaminse 'onbegrensd fietsen naar Andalucia', een mijlpaal. Nu moet ik tot Narbonne mijn eigen route weer uitstippelen. Inmiddels heb ik mijn tour record gebroken van 3400 km.
