Vilanova de Prades

Ik begin meteen over de Via Verde naar Bot te rijden. Deze is geasfalteerd, dat scheelt een boel. De tunnels blijven moeizaam omdat het asfalt niet betrouwbaar is en ze horen verlicht te zijn met bewegingssensoren en/of knoppen, gevoed door zonnepanelen. Helaas, alles zit er, maar alles is kapot. Waarschijnlijk door kwade fietsers stukgeslagen of gegooid. In een tunnel loopt zelfs een klaterende beek naast het pad. Geeft niet zo een veilig gevoel als je om kukelt. Verder is het berglandschap prachtig, haast spookachtig (Lord of the Rings). Nog een prachtige zonsopgang vast gelegd. Ik dacht: nog een stukje verder fietsen dan wordt hij nog mooier. Nooit doen: meteen vastleggen en als hij inderdaad mooier wordt nog maar een keer. Nu moest ik op de vangrail gaan staan.
In Gandesa wordt even koffie gedronken en het wijncooperatie gebouw (leerling van Gaudi) bewonderd (wel een beetje onderhoud nodig). Daarna heel veel echt afdalen naar de Ebro. Uiteindelijk in Asco even tukken op een mooi bankje en bedenken of ik die lange klimmen wel weer wil doen .... Keus??? Dus nog maar een koffie. Ik heb overigens ook 5 dagen tussen kippen- en varkenshouderijen met bijbehorende geur door gefietst. Dat is nu hopelijk afgelopen.
De weg is erg nieuw en je ziet nog oude stukken liggen. Heel vaak hebben ze een berg doorgesneden en daar de weg doorgelegd. Op sommige plaatsen kun je tussen de grond mooi dunne laagjes kalk (lijkt een beetje op zacht marmer) zien zitten, ongeveer een cm dik. Een soort krijtstrepen. Prachtig gezicht.
Die 55 km stijgen kost me wel de hele middag en is behoorlijk zwaar. Ik wist niet tot hoe hoog het zou gaan, uiteindelijk blijkt het tot 980 m te gaan, vanaf 130 m. Heel vervelend als je dat vooraf niet weet, maar ik moet me er maar aan overgeven. Vandaag 105 km gedaan. Ik ben knap moe.
Het weer verandert duidelijk. Het waait behoorlijk hard, ik moet uitkijken dat ik niet van de fiets af waai. In de bergen zijn de winden heel verrassend.
Mooie camping in Vilanova.