Olmedilla de Alarcon, weer een te gekke rit.

Vanaf de camping moet ik over 30 km stijgend en dalend naar de via verde (oude spoorbaan) zien te komen. Als ik uiteindelijk bij de hoofdweg kom is het wel even zoeken waar dan die spoorbaan ligt.
Ik vind dat de kwaliteit van de wegen (wegdek) in Spanje heel goed is. Ze schijnen de laatste jaren met EU steun in hoog tempo te hebben vernieuwd. Ik had me erg verheugd om een lange via verde te kunnen rijden. Ik heb een paar weken geleden in La Mancha daar ook ervaring mee opgedaan, de Ruta de Don Quijotte, maar ben daar toen na een paar uur knokken weer van af gegaan.
Deze spoorbaan loopt nagenoeg horizontaal en dus zitten er onverlichte tunnels in. Het wegdek is onverhard, tamelijk vlak en goed hard. Maar bedekt met steentjes. Dat is bij daglicht al een hele toer om overeeind te blijven. Het is goed opletten geblazen. Om van de omgeving te genieten, die overigens prachtig is, moet je stil gaan staan, anders neemt het wegdek je wel te grazen. In zo een tunnel is het voor mij nauwelijks te doen om te fietsen. Zeker als er een bocht in de tunnel zit waardoor je geen enkele orientatie meer heb (het licht aan het eind van de tunnel). De muren en weg hebben dezelfde kleur grijs. Op een bepaald moment weet ik niet eens meer of ik horizontaal of vertikaal fiets. Een paar van die steentjes zorgen er dan wel voor dat ik om ga. Dat wordt dus in 5 tunnels lopen.
Het idee van die vias verdes is heel goed, maar er wordt niet aan onderhoud gedaan en er is nauwelijks sprake van richting aanduiding. Er zijn ook nogal wat paaltjes gejat (denk ik). Plotseling loop ik dood op een totaal overwoekerd pad, dat nog 20 cm ruimte laat. Een andere fietser had me al wel gewaarschuwd. Doordouwen dus maar, tussen de pikplanten door. 500 m verder heb ik de keus: een steile gravel helling of over een vangrail heen. Dat wordt uiteindelijk de steile gravelhelling. Enfin na 15 km kies ik maar een tijdje voor de inmiddels wat rustigere asfaltweg. En dat schiet lekker op. In Balazote kan ik eindelijk koffie krijgen. Het verhaal lijkt wat negatief. Zo bedoel ik het niet. Op z'n minst is het zeer avontuurlijk te noemen. Voor ATB's zeer geschikt. Ik als ligfietser heb er 'wat meer moeite mee'. Het is ook jammer want op dit soort paden ben je ahw continu aan het overleven, terwijl dat niet de bedoeling kan zijn. Ik doel vooral op overwoekering, plotseling doodlopen, geen richting aanduiding e.d. Maar goed, ervan proeven is altijd aardig en het vermijd in ieder geval ieder auto verkeer.
Na Barrax kan ik meer dan 40 km langs een aquaduct fietsen. De weg is perfect en natuurlijk horizontaal. Het aquaduct transporteert water van El Tajo naar de Segura (waar ik vandaan kom) en is helemaal van beton met een strak asfalt pad er langs. Ergens na 30 km: camino cortado, opgebroken weg. Alle omgevingsverkenningen lopen op nog grotere ellende uit. Dus ik besluit te gaan lopen, weet alleen niet hoe ver. Gelukkig komt er een sproeiwagen aan die mij duidelijk maakt dat het maar 2 km is en dat het een beetje van de luimen van de wegwerkers zal afhangen of ik er langs kan. Ik ga dus door en het valt mee, behalve een valpartij in een platgewalst stuk,dat 30 m omhoog gaat.
Ik besluit om een beetje van de route beschrijving af te wijken, want volgens mijn inschatting moet ik vlak onder Alarcon uit komen als ik tot het eind doorga en niet 17 km voor het eind, zoals de routebeschrijving aanduidt, weer 40 km ga klimmen en dalen. Mis dus. Ik loop aan het eind (dus het begin van het kanaal) dood op het reservoir. Dus 17 km terug???? Neen, weer eigenwijs. Na 4 km terug rijden ga ik op mijn kompas een onverharde weg dwars op het kanaal. Ik hoop daarmee eerder op de beschreven route te komen. Het is een behoorlijk zwaar pad en veel onverwacht zachte stukken, van ca. 5 km lang. De strategie lukt gelukkig wel (scheelt ongeveer 30 km). Het is inmiddels zo laat geworden (ik ben om 21:00 op de camping) en het gaat totaal 180 km worden (ipv de door mij ingeschatte 140), dat ik helaas Alarcon links moet laten liggen. Een nadeel van mijn keuze om te kamperen, desnoods wild, is dat campings erg ver van elkaar liggen en niet altijd bij de mooiste plaatsen. En wild kamperen was op deze hele route onmogelijk geweest. Maar goed ik denk dat ik dat morgen in Cuenca kan kompenseren.
Op de camping wordt ik zeer vriendelijk onthaald door Ana. Ik krijg een welkomst Fantaatje en een stuk brood voor morgen. Heel vriendelijk.
Goed dat ik gisteren heb gerust, want ondanks de onverwacht zware tocht, door het vlakke traject had ik deze helemaal als licht ingeschat, voel ik mij al snel (na de douche) weer energiek.
Ik ben de 2500 gepasseerd (2619).