On tuesday I finally could start again. My Rosinante is doing well, only I have to exchange my break pads. I start early, because i take the heaviest but most beautiful of the 2 alternative routes to Granada. This one has a long stony road.
Just before Huesa I was running down pretty fast, 45 km/h. Three young people were walking along the road. Suddenly I heard a scream and a dog ran just before my front wheel. I could not do anything, so I hit him hard and I fell down, rolled over and shifted over the road. I always have said that you do not fall severely with a recumbent, but this was a mean one.
I had 3 pretty big scrapes. So I went to the doctor in the village and got the right care, gratis. The bike was quite OK, some small damage.
The dog was brought to a house and the people came back with the message that he had not survived the accident. Poor thing, I had more luck.
The difficult part of this day was, because of the accident just at noon. It really was beautiful, worth while the effort.
After the siesta I came into a region with volcanoe ash soil. Really beautiful.
At about 7 pm I started to look for a sleeping place. After 100 km and 70 to go to Granada it was about time. i found a good one, 100 m from the road very well protected.
There is no connection here, so I will send this on Wednesday.
Tuesday, 30 June 2009
Eindelijk weer op weg. 15 km voor Guadix.
Ik kies om het zware traject te fietsen. Er zijn 2 alternatieven. Een zwaar en mooi, een deel is onverhard, de andere lichter maar niet bijzonder. Dus extra vroeg op. De fiets doet het uitstekend. Ik ben echter nauwelijks op weg of mijn rem geeft aan dat hij vervangen wil worden. Dat is een fluitje van een cent, maar het bijgeluid blijft aanvankelijk. Veertje krom, bijgeluid weg. Ik heb natuurlijk op de grond gezeten en dus zitten mijn billen vol prikkertjes van koren. Kom dus wat moeizaam op gang.
Vlak voor Huesa daal ik met 45 km/h af. Er lopen 3 mensen op de weg en een hondje. Ineens hoor ik een schreeuw, de hond springt voor mijn wiel en ik maak een duikeling en een schuiver van jewelste. Ik heb altijd gezegd dat vallen met de ligfiets niet zo dramatisch was, maar dit was wat anders. volgens mijn herinnering ben ik over de kop gegaan, ook te zien aan de gaten inmijn hoofdsteun en ben ik een heel eind over de weg geschoven Mijn fiets is licht beschadigd, geen ernstige zaken. Ik heb 3 enorme schaafwonden op mijn armen en dijbeen. De mensen helpen uitstekend. Een mevrouw uit het nabije huis heeft de goede ontsmettings middelen, daarna ben ik bij het benzine station nog verder verzorgen. De hond is door de wandelaars naar een huis gebracht en ze kwamen terug met de boodschap dat hij dood is. Hij was minder fortuinlijk dan ik.
Ik heb natuurlijk behoorlijk de pest in, het was een tamelijk jonge hond en die is natuurlijk van iemand. Ik heb daar niets verder mee gedaan en dat zint me niet echt. Was te veel met mijn eigen schade bezig!!!!
In Huesa ben ik naar het medisch centrum gegaan waar alles uitstekend en gratis wordt behandeld. Ik hoef geen tetanus prik, want die is nog geldig (heb gelukkig mijn vaccinatieboekje bij me).
Dan koffie om bij te komen. Stefan de barman is een voormalig collega van mij bij Hoogovens (alleen 10 jaar eerder). Overigens ontmoet ik regelmatig voormalige gastarbeiders in heel Spanje.
Na de koffie komt de uitdaging: een lang stuk onverharde weg met klimmen tussen Huesa en Alicun de Ortega. Een betoverend landschap en hard werken. Het lastige van dit soort paden zijn vooral de haarspelbochten omhoog waarvan het vooral in de binnenbocht moeilijk overeind blijven is. Het is daar uitgesleten en er ligt veel los spul. Vanwege de incidenten vanochtend heb ik toch de nodige vertraging opgelopen, inmiddels rijd ik dus toch onder de brandende zon.
De siesta plaats is een ruine van een huis. Daar ligt ook een stuk gaspijp waarmee ik mijn verbogen remhandle terug kan buigen.
Na de siesta krijg ik weer goede wegen door een schitterend tufsteen gebergte. Er moeten hier behoorlijk wat vulkanen hebben gestaan. Alle uitzichten zijn mooi. Ver weg zie ik vaag de sneeuw van de Sierra Nevada.
Ik schrik inmiddels van ieder dier in de buurt. Nou weer zo'n stomme kat, sorry voor de dierenliefhebbers, maar ik rijd ze liever niet dood.
In de volgende Fanta kroeg kom ik weer een Spanjaard tegen die 40 jaar geleden in Enschede in de textiel heeft gewerkt. Het halve dorp loopt hier uit om mijn fiets te bewonderen.
Ik zit ergens 15 km voor Guadix. Granada ga ik niet halen, dat is nog 70 km, campings zijn er ook niet. ik heb er 95 km op zitten en het is 19:30. Dus ga ik een wilde plek opzoeken. Voldoende aanbod. Helaas zijn bijna allen riviertjes droog. Ik zet de tent op op 100 m van de weg, goed afgeschermd. Even weer een poosje waarnemen. Lijkt zeer geschikt. Wachten tot de zon achter de berg gaat voordat ik met koken begin.
Het is weer een prachtige avond. Een beetje verstoord door de vliegen. En als de vliegen gaan slapen worden de muggen actief. Maar ik hoop dat dat maar kort duurt (schemer).
Wil je stilte horen, kom dan even langs!!!!!
Verbinding is hier niet, dat wordt dus morgen ochtend verzenden.
Vlak voor Huesa daal ik met 45 km/h af. Er lopen 3 mensen op de weg en een hondje. Ineens hoor ik een schreeuw, de hond springt voor mijn wiel en ik maak een duikeling en een schuiver van jewelste. Ik heb altijd gezegd dat vallen met de ligfiets niet zo dramatisch was, maar dit was wat anders. volgens mijn herinnering ben ik over de kop gegaan, ook te zien aan de gaten inmijn hoofdsteun en ben ik een heel eind over de weg geschoven Mijn fiets is licht beschadigd, geen ernstige zaken. Ik heb 3 enorme schaafwonden op mijn armen en dijbeen. De mensen helpen uitstekend. Een mevrouw uit het nabije huis heeft de goede ontsmettings middelen, daarna ben ik bij het benzine station nog verder verzorgen. De hond is door de wandelaars naar een huis gebracht en ze kwamen terug met de boodschap dat hij dood is. Hij was minder fortuinlijk dan ik.
Ik heb natuurlijk behoorlijk de pest in, het was een tamelijk jonge hond en die is natuurlijk van iemand. Ik heb daar niets verder mee gedaan en dat zint me niet echt. Was te veel met mijn eigen schade bezig!!!!
In Huesa ben ik naar het medisch centrum gegaan waar alles uitstekend en gratis wordt behandeld. Ik hoef geen tetanus prik, want die is nog geldig (heb gelukkig mijn vaccinatieboekje bij me).
Dan koffie om bij te komen. Stefan de barman is een voormalig collega van mij bij Hoogovens (alleen 10 jaar eerder). Overigens ontmoet ik regelmatig voormalige gastarbeiders in heel Spanje.
Na de koffie komt de uitdaging: een lang stuk onverharde weg met klimmen tussen Huesa en Alicun de Ortega. Een betoverend landschap en hard werken. Het lastige van dit soort paden zijn vooral de haarspelbochten omhoog waarvan het vooral in de binnenbocht moeilijk overeind blijven is. Het is daar uitgesleten en er ligt veel los spul. Vanwege de incidenten vanochtend heb ik toch de nodige vertraging opgelopen, inmiddels rijd ik dus toch onder de brandende zon.
De siesta plaats is een ruine van een huis. Daar ligt ook een stuk gaspijp waarmee ik mijn verbogen remhandle terug kan buigen.
Na de siesta krijg ik weer goede wegen door een schitterend tufsteen gebergte. Er moeten hier behoorlijk wat vulkanen hebben gestaan. Alle uitzichten zijn mooi. Ver weg zie ik vaag de sneeuw van de Sierra Nevada.
Ik schrik inmiddels van ieder dier in de buurt. Nou weer zo'n stomme kat, sorry voor de dierenliefhebbers, maar ik rijd ze liever niet dood.
In de volgende Fanta kroeg kom ik weer een Spanjaard tegen die 40 jaar geleden in Enschede in de textiel heeft gewerkt. Het halve dorp loopt hier uit om mijn fiets te bewonderen.
Ik zit ergens 15 km voor Guadix. Granada ga ik niet halen, dat is nog 70 km, campings zijn er ook niet. ik heb er 95 km op zitten en het is 19:30. Dus ga ik een wilde plek opzoeken. Voldoende aanbod. Helaas zijn bijna allen riviertjes droog. Ik zet de tent op op 100 m van de weg, goed afgeschermd. Even weer een poosje waarnemen. Lijkt zeer geschikt. Wachten tot de zon achter de berg gaat voordat ik met koken begin.
Het is weer een prachtige avond. Een beetje verstoord door de vliegen. En als de vliegen gaan slapen worden de muggen actief. Maar ik hoop dat dat maar kort duurt (schemer).
Wil je stilte horen, kom dan even langs!!!!!
Verbinding is hier niet, dat wordt dus morgen ochtend verzenden.
Monday, 29 June 2009
My dear Rosinante is back again.
Yesterday the owner of this camping came back from her weekend off. When she heard the story from her daughter about my bike she immediately offered me to use her car to fetch the bike when it is ready. So this afternoon at 4 pm I drove her car to Linares. After checking, complementing about the repair, explaining to clients, demonstrating the bike and being a photo model I was back with my Rosinante at the camping around 7 pm.
I was very grateful to Jeanne and Lieke, the owner and her daughter about this generous support. My route description is very enthusiastic about this camping and I support this strongly. camping Cortijo San Isicio, Cazorle.
So to morrow I hope to hit the road again, on my way to Granada and Malaga. It will be a heavy but beautiful day, I am sure about that.
I was very grateful to Jeanne and Lieke, the owner and her daughter about this generous support. My route description is very enthusiastic about this camping and I support this strongly. camping Cortijo San Isicio, Cazorle.
So to morrow I hope to hit the road again, on my way to Granada and Malaga. It will be a heavy but beautiful day, I am sure about that.
Laatste dag Cazorla????
Gisterenavond kwam de eigenaresse van de camping, Jeanne, na een weekendje weggeweest weer thuis. Ze hoorde het verhaal van mijn fiets van haar dochter Lieke en bood onmiddelijk aan dat ik haar auto mocht lenen om de fiets op te halen. Natuurlijk heb ik mijn rijbewijs niet bij mij. Dus heeft ze ook geinformeerd bij de Guardia Civil, wat de boete zou zijn als ik zou worden aangehouden. Dat was te overzien. Wat een super steun van deze mensen. In het boekje van Benjaminse staan veel lovende woorden over deze Camping Cortijo San Isicio en zijn Nederlandse beheerders. Nou ik ondersteun die lof volledig!!!
De fietsenmaker wordt gebeld: de fiets is klaar en inderdaad is de freewheel stuk. Wel een dure reparatie, naar mijn gevoel: €108, freewheel en ketting.
Om 4 uur ga ik dus met de auto op weg en exact op tijd ben ik bij de winkel.
Inspekteren, uitbroberen, complimenten uitdelen over de prima reparatie, andere klanten te woord staan en op de foto. Ik ben blij dat mijn Rosinante weer helemaal gezond is. de aandrijving is natuurlijk nog niet getest op moeilijk terrein, maar alles voelt goed aan.
Om 19:15 ben ik weer terug op de camping. We hebben nog gezellig zitten kletsen. Morgen mag ik weer onderweg. Zal wel weer wennen worden want het beviel me hier uitstekend.
De fietsenmaker wordt gebeld: de fiets is klaar en inderdaad is de freewheel stuk. Wel een dure reparatie, naar mijn gevoel: €108, freewheel en ketting.
Om 4 uur ga ik dus met de auto op weg en exact op tijd ben ik bij de winkel.
Inspekteren, uitbroberen, complimenten uitdelen over de prima reparatie, andere klanten te woord staan en op de foto. Ik ben blij dat mijn Rosinante weer helemaal gezond is. de aandrijving is natuurlijk nog niet getest op moeilijk terrein, maar alles voelt goed aan.
Om 19:15 ben ik weer terug op de camping. We hebben nog gezellig zitten kletsen. Morgen mag ik weer onderweg. Zal wel weer wennen worden want het beviel me hier uitstekend.
Sunday, 28 June 2009
Nog steeds Cazorla, zondag
Op de camping naast mij staan 3 Spanjaarden. Ze zuipen de hele dag door en blowen ook het nodige. Vanochtend om 5 uur werd ik wakker doordat iemand aan mijn spulletjes zat en stond te brommen. Dus lamp aan en tent open. Was een van die kerels iets bij mijn tafel aan het doen. Dus ik heb hem toegeroepen dat hij moest verdwijnen ('s nachts is mijn Spaans niet zo goed, dus dat ging in het Engels, maar op een Spaanse toon). Hij kwam voor mijn tent staan met gebaren dat ik zachtjes moest doen en wees naar zijn tent. Uiteindelijk vertrok hij. In de morgen vond ik een peuk in mijn theekop. De viezerik. Om 10 uur lagen ze nog te snurken. Ik heb vanochtend mijn tent naar het bovendeel van de camping verhuisd, vanwege het mooiere uitzicht. Daar staan Anton en Jeanie (mijn buren van de vorige camping, die naar Sevilla fietsen) en Winnifred en Annita, die vanochtend vertrekken. Ik neem hun plaats over. Dat lijkt wel alsof ik ze wegkijk, maar geen probleem.
Het is een rustige zondag dus tijd voor een cafe con leche op het terras met het krantje erbij. Gedwongen rust moet je gebruiken. Ik lees een aardig artikel over Cabo de Gata, onder Almeria, misschien wordt dat een doel ipv Sevilla. Cabo is de bekende filmlocatie voorlei westerns (Sergio Leone, once upon a time... en zo). Zal eens naar kijken, nu ik toch aan het aanpassen ben.
Na de koffie moet ik toch wat cultuur opsnuiven. Boven Cazorla ligt Castillo de Yedro uit de 12e eeuw (eerst de moren, later de christenen). Dat heb ik bezocht. het kasteel ziet er van buiten imposant uit. Het openbare gedeelte is tamelijk klein, met oude schilderijen en wapentuig. Maar natturlijk heb ik ook het niet openbare deel bezocht. Beetje stiekum, met hulp van de vriendelijke rondleidster, poortje open en de versterking rondwandelen.
Na mijn siesta heb ik mijn, inmiddels, voormalige buurman nog even aangesproken op zijn nachtelijk gedrag, maar nu in duidelijk te verstaan Spaans. Hij had zich vergist in de tafel. Dan moet hij wel stomdronken geweest zijn, want vergissen is zelfs 's nachts niet mogelijk.
De nieuwe locatie op de camping bevalt prima. Er gaat rust van uit, voldoende schaduw en een prima uitzicht over het dal en de begen. Op de foto krijg ik dit nauwelijks vastgelegd.
Het is een rustige zondag dus tijd voor een cafe con leche op het terras met het krantje erbij. Gedwongen rust moet je gebruiken. Ik lees een aardig artikel over Cabo de Gata, onder Almeria, misschien wordt dat een doel ipv Sevilla. Cabo is de bekende filmlocatie voorlei westerns (Sergio Leone, once upon a time... en zo). Zal eens naar kijken, nu ik toch aan het aanpassen ben.
Na de koffie moet ik toch wat cultuur opsnuiven. Boven Cazorla ligt Castillo de Yedro uit de 12e eeuw (eerst de moren, later de christenen). Dat heb ik bezocht. het kasteel ziet er van buiten imposant uit. Het openbare gedeelte is tamelijk klein, met oude schilderijen en wapentuig. Maar natturlijk heb ik ook het niet openbare deel bezocht. Beetje stiekum, met hulp van de vriendelijke rondleidster, poortje open en de versterking rondwandelen.
Na mijn siesta heb ik mijn, inmiddels, voormalige buurman nog even aangesproken op zijn nachtelijk gedrag, maar nu in duidelijk te verstaan Spaans. Hij had zich vergist in de tafel. Dan moet hij wel stomdronken geweest zijn, want vergissen is zelfs 's nachts niet mogelijk.
De nieuwe locatie op de camping bevalt prima. Er gaat rust van uit, voldoende schaduw en een prima uitzicht over het dal en de begen. Op de foto krijg ik dit nauwelijks vastgelegd.
Saturday, 27 June 2009
Update of pictures, map and comments
I have updated everything on the blog until Cazorla. I have also accepted the remarks that are made.I uploaded also some pictures to the Madrid album
A few 'quiet' days to repair the bike
It was a good choice to change my plan and return from the mountains of Hornos. Yesterday was a beautifol biking day and I arrived in Cazorla, an interesting village with a beautiful camping site. The problems with my bike appear to be the freewheel, sometimes it thos not block and sometimes it blocks the oppisite direction. So i had to go to the reapair shop 60 km away, by bus. Because of a communication problem I have to make the trip twice. In between I have to stay in Cazorla for a few days (during the weekend). Hopefully I will be able to go on on tuesday. It will take a few days to go to Granada.
Because of these technical problems I had to change my plan again and I will head for Malaga first and after that to Almeria.
My conclusion about the mountains near Hornos appeared to be correct, they are very very steep. Much steeper than the steepest hills in my route description to Cazorla, which have got the qualification: 'very steep'. This was peanuts compared to Hornos. So I do not need to be ashamed.
Because of these technical problems I had to change my plan again and I will head for Malaga first and after that to Almeria.
My conclusion about the mountains near Hornos appeared to be correct, they are very very steep. Much steeper than the steepest hills in my route description to Cazorla, which have got the qualification: 'very steep'. This was peanuts compared to Hornos. So I do not need to be ashamed.
Beetje op en neer bussen op niets af. Leve de communicatie.
Gisterenavond vroegen Anton en Jannie of ik bleef eten, de vroegere buren die naar Sevilla fietsen. Wat kan Anton heerlijk koken, Risotto met verse vis.
Vanochtend om 7:00 de bus naar Linares genomen, met een keer overstappen in Ubide. Fiets onderin. Om 9:30 was ik bij de fietsenzaak. Uitgelegd dat er is gebeld vanaf de camping met de afspraak dat ze de fiets zouden aanpakken. Ik zag al meteen aan de man zijn gezicht dat dit mis zou gaan. En inderdaad, op zaterdag heeft hij geen tijd voor dit soort reparaties. Mijn Spaans was even niet toereikend, ik zou anders te veel op Kapitein Haddock (Kuifje) gaan lijken. Caramba was het enige woord dat bij mij overbleef. behalve dat ik relatief goed in het Spaans tot 10 kan tellen. Als hij nu door de telefoon gisteren had gezegd dat hij zaterdag geen tijd heeft, was ik maandag gekomen. hij had gedacht dat ik gisterenmiddag nog zou zijn gekomen. Hoe kan dat nou: ons telefoontje was om 18:00 en de bus doet er 2,5 uur over. Beetje verder denken is kennelijk ook moeilijk. Gelukkig was er nog een klant die Engels sprak. De fietsenmaker vond dat mijn voortandwielen ook vervangen moesten worden, maar daar klopt volgens mij niets van. Die zijn behoorlijk nieuw en nauwelijks gebruikt en zien er goed uit. Trouwens die tandwielen had hij niet eens op voorraad. Uiteindelijk hebben we de deal gemaakt: vervang de ketting, vervang het freewheel en stel de boel goed af. Zal het geduvel nu eens afgelopen zijn????? Ik heb de fiets achtergelaten en ga hem maandag ophalen. Busverbindingen zijn op dat tijdstip slecht, overstappen heeft een negatieve overlap van een kwartier, dus ik zal wel een stuk terug moeten fietsen. In de avond is het niet zo heet en de weg is niet zo moeilijk.
Enfin je kunt slechtere plaatsen bedenken dan Cazorla om te verblijven. Leuke stad, prachtige camping, heerlijk zwembad. Dan maar eens heel lui gedwongen niets doen.
Voor degenen die benieuwd zijn naar deze soap verstuur ik dit bericht maar wat eerder.
Voor degenen die soms mochten denken dat ik het niet leuk vind: ik ben een tevreden mens dat ik dit kan meemaken. Ik krijg alleen een beetje een gevoel zoals in Z-Amerika: geduld en geniet ook als het minder goed gaat.
Vanochtend om 7:00 de bus naar Linares genomen, met een keer overstappen in Ubide. Fiets onderin. Om 9:30 was ik bij de fietsenzaak. Uitgelegd dat er is gebeld vanaf de camping met de afspraak dat ze de fiets zouden aanpakken. Ik zag al meteen aan de man zijn gezicht dat dit mis zou gaan. En inderdaad, op zaterdag heeft hij geen tijd voor dit soort reparaties. Mijn Spaans was even niet toereikend, ik zou anders te veel op Kapitein Haddock (Kuifje) gaan lijken. Caramba was het enige woord dat bij mij overbleef. behalve dat ik relatief goed in het Spaans tot 10 kan tellen. Als hij nu door de telefoon gisteren had gezegd dat hij zaterdag geen tijd heeft, was ik maandag gekomen. hij had gedacht dat ik gisterenmiddag nog zou zijn gekomen. Hoe kan dat nou: ons telefoontje was om 18:00 en de bus doet er 2,5 uur over. Beetje verder denken is kennelijk ook moeilijk. Gelukkig was er nog een klant die Engels sprak. De fietsenmaker vond dat mijn voortandwielen ook vervangen moesten worden, maar daar klopt volgens mij niets van. Die zijn behoorlijk nieuw en nauwelijks gebruikt en zien er goed uit. Trouwens die tandwielen had hij niet eens op voorraad. Uiteindelijk hebben we de deal gemaakt: vervang de ketting, vervang het freewheel en stel de boel goed af. Zal het geduvel nu eens afgelopen zijn????? Ik heb de fiets achtergelaten en ga hem maandag ophalen. Busverbindingen zijn op dat tijdstip slecht, overstappen heeft een negatieve overlap van een kwartier, dus ik zal wel een stuk terug moeten fietsen. In de avond is het niet zo heet en de weg is niet zo moeilijk.
Enfin je kunt slechtere plaatsen bedenken dan Cazorla om te verblijven. Leuke stad, prachtige camping, heerlijk zwembad. Dan maar eens heel lui gedwongen niets doen.
Voor degenen die benieuwd zijn naar deze soap verstuur ik dit bericht maar wat eerder.
Voor degenen die soms mochten denken dat ik het niet leuk vind: ik ben een tevreden mens dat ik dit kan meemaken. Ik krijg alleen een beetje een gevoel zoals in Z-Amerika: geduld en geniet ook als het minder goed gaat.
Friday, 26 June 2009
Cazorla, goede keus, alles komt goed.
Vlak voordat ik ingepakt ben komt Sabine langs, die met Chris van Malaga naar Valencia fietsen, maar wel die hoge pas in de Sierra Nevada (pico ....) hebben gedaan, zelfs over een stuk gletscher. ik geloof dat dat de hoogste pas van Europa is. Dat zou ik ze, zeker nu, niet nadoen. Het Poolse stel in Madrid had die pas ook genomen en waren lyrisch.
Sabine en Chris hadden van mijn vorige buren al gehoord dat ik hier met een ligfiets was. We gaan eens uitgebreid kettingen en derailleurs bestuderen en vergelijken. Volgens mij hebben we het probleem nog niet onder de knie. Ook heb ik per mail diverse adviezen gekregen zowel in mentaal als in technisch opzicht, waarvoor zeer veel dank!!!!!. Hartverwarmend om zoveel medeleven te krijgen. Tot Cazorla Zal ik nog een paar stevige klimmen krijgen, dan moet ik daar maar eens echt goed mijn conclusies trekken.
Langs het gigantische stuwmeer is de route in een woord schitterend en zolang ik niet te hard stijg kan ik weer echt genieten. Op de camping heb ik een diepvries stokbrood gekocht. Ontbijt betekent dus eerst even in de zon gaan staan met mijn stokbroodje.
De laatste klim naar Cazorla staat aangeschreven als heel pittig, gedurende 7 km. Ook de nodige fietsers waarschuwen me daarvoor. Ik trap hem nagenoeg in een keer door. Het blijkt kinderspel te zijn bij de hellingen die ik gisteren had. Ik heb een goede keuze gemaakt. De reisdag was vandaag prima. De idyllische camping San Isicio ligt iets voorbij het stadje. Op het eerste gezicht ziet deze camping er prima uit, met een heerlijk, wel gevuld, zwembad.
Ik heb eerst mijn fietsleverancier gebeld voor advies, en na demontage denk ik dat het lek boven tafel is: er zit speling op mijn casette, waardoor het freewheel af en toe blokkeert en af en toe doorlaat, dat zou verklaren dat ik, eenmaal gaande, goed door kan gaan en het probleem alleen maar optreedt als ik demareer.
Nu nog, mbv de camping baas een fietsenmaker zoeken.
Vandaag onderweg ben ik meer Nederlandse vakantiefietsers tegengekomen dan op het hele stuk van N-Spanje naar hier. Komt natuurlijk door de routebeschrijving. Op de camping staat het Nederlandse stel dat ik gisteren op de andere camping heb gesproken. Zij zijn van Deurne naar Sevilla aan het fietsen
De campingbaas is zelf fietsen in Noorwegen. Zijn dochter kan mij goed helpen: ik zoek de technische woorden op en zij belt de grootste fietsenzaak van de regio op, in Lenares, 70 km verder, op. Zij konden ons niet vertellen of ze de spullen hebben, dat wordt dus gokken op: de grootste zaak.
Nu nog het busstation opzoeken. Geen info, maar de buschauffeur wist me wel te vertellen dat ik om 7:00 mee kan. Terug moeten we dan maar zien. Het is maar 70 km, dus desnoods wordt dat terugfietsen.
Morgen is mijn Rosinante weer helemaal in orde en voelt deze Don Quijote zich ook weer prima (denk ik)
Sabine en Chris hadden van mijn vorige buren al gehoord dat ik hier met een ligfiets was. We gaan eens uitgebreid kettingen en derailleurs bestuderen en vergelijken. Volgens mij hebben we het probleem nog niet onder de knie. Ook heb ik per mail diverse adviezen gekregen zowel in mentaal als in technisch opzicht, waarvoor zeer veel dank!!!!!. Hartverwarmend om zoveel medeleven te krijgen. Tot Cazorla Zal ik nog een paar stevige klimmen krijgen, dan moet ik daar maar eens echt goed mijn conclusies trekken.
Langs het gigantische stuwmeer is de route in een woord schitterend en zolang ik niet te hard stijg kan ik weer echt genieten. Op de camping heb ik een diepvries stokbrood gekocht. Ontbijt betekent dus eerst even in de zon gaan staan met mijn stokbroodje.
De laatste klim naar Cazorla staat aangeschreven als heel pittig, gedurende 7 km. Ook de nodige fietsers waarschuwen me daarvoor. Ik trap hem nagenoeg in een keer door. Het blijkt kinderspel te zijn bij de hellingen die ik gisteren had. Ik heb een goede keuze gemaakt. De reisdag was vandaag prima. De idyllische camping San Isicio ligt iets voorbij het stadje. Op het eerste gezicht ziet deze camping er prima uit, met een heerlijk, wel gevuld, zwembad.
Ik heb eerst mijn fietsleverancier gebeld voor advies, en na demontage denk ik dat het lek boven tafel is: er zit speling op mijn casette, waardoor het freewheel af en toe blokkeert en af en toe doorlaat, dat zou verklaren dat ik, eenmaal gaande, goed door kan gaan en het probleem alleen maar optreedt als ik demareer.
Nu nog, mbv de camping baas een fietsenmaker zoeken.
Vandaag onderweg ben ik meer Nederlandse vakantiefietsers tegengekomen dan op het hele stuk van N-Spanje naar hier. Komt natuurlijk door de routebeschrijving. Op de camping staat het Nederlandse stel dat ik gisteren op de andere camping heb gesproken. Zij zijn van Deurne naar Sevilla aan het fietsen
De campingbaas is zelf fietsen in Noorwegen. Zijn dochter kan mij goed helpen: ik zoek de technische woorden op en zij belt de grootste fietsenzaak van de regio op, in Lenares, 70 km verder, op. Zij konden ons niet vertellen of ze de spullen hebben, dat wordt dus gokken op: de grootste zaak.
Nu nog het busstation opzoeken. Geen info, maar de buschauffeur wist me wel te vertellen dat ik om 7:00 mee kan. Terug moeten we dan maar zien. Het is maar 70 km, dus desnoods wordt dat terugfietsen.
Morgen is mijn Rosinante weer helemaal in orde en voelt deze Don Quijote zich ook weer prima (denk ik)
Thursday, 25 June 2009
Hornos
After Madrid i have been progressing very well. La Mancha is very hot and empty, and flat. I slept one time 'en el Campo', in an empty corn field. It was perfect. In Valdepenas the indicated camping site had disappeared, so I had to take a hotel, after 140 km and at 9:00 pm I did not have much of a choice.
Yesterday I was suddenly in the mountains again, the Sierra de Segura. Today I had to penetrate this Sierra more. My first gear did not function well and the map does not give enough indications about the mountains. After a long struggle I decided to take another route, to Malaga. I have a clear description of it, so that I know how long a road upwards will take. With this unfaithful gear at least I must be able to trust one thing.
We'll see.
Yesterday I was suddenly in the mountains again, the Sierra de Segura. Today I had to penetrate this Sierra more. My first gear did not function well and the map does not give enough indications about the mountains. After a long struggle I decided to take another route, to Malaga. I have a clear description of it, so that I know how long a road upwards will take. With this unfaithful gear at least I must be able to trust one thing.
We'll see.
Shitdag, 50 km voor niks. Terug bij Canada Morales (Hornos)
Ik sta wat later op en voel dat ik m'n dag niet heb. Het zwembad is nog steeds leeg, dus wat moet ik hier doen? Dan maar een korte dag en wild kamperen. 70 km moet kunnen, net de helft naar de volgende camping.
Nog even een praatje maken met een Nederlands stel dat van Nederland naar Sevilla fietst, met het zelfde boekje dat ik ook wil gebruiken, van Bemjaminse.
Ik moet weer een stukje (6km) terug om naar Hornos te klimmen, dezelfde klim die ik gisteren vlak voor de top heb afgebroken. Vlak voordat ik boven ben springt mijn ketting ineens weer over. Had ik vanaf de Pyreneeen geen last meer van gehad. Nu is dit wel een heel stevige klim. Maar goed, vervelend: ik heb wel vertrouwen nodig, anders moet ik teveel rekening houden met de techniek.
Heel oud mooi karakteristiek plaatsje, Hornos.
Vanaf hier gaat de weg mooi dalend verder, maar dan ..... Oh weh, oh weh. Dat stond niet op de kaart, die is dus blijkbaar ook al onbetrouwbaar. Hele lange, hele stijle klimmen. Ik denk wel tegen de 10%. Dat is voor even wel te doen, maar niet uren. En dan ook nog met een onvoorspelbare versnelling!!!! Als ik aan het rijden bent gaat het wel, maar als ik even heb gerust, moet ik heel snel heel hard drukken en dan kan hij ineens overspringen.
Dat wordt dus duwen, ik kom dan wel omhoog maar het is heel zwaar. Als ik weer even opstap gaat het mis. De ketting springt weer ik verlies mijn evenwicht en ik kukel om. Nu val je met een ligfiets nooit erg, het is meer kantelen. Het stinkt naar wijn. De kurk is van de fles geschoten, fles leeg. Ik krijg nu echt de p in.
5 minuten later komt er een Guardia Civil auto aan en aan mijn hopeloze gezicht zien ze wel dat ze moeten stoppen. Ze leggen uit hoe vreselijk de route verder voor mij wordt. Geen fijn vooruitzicht.
Ze adviseren ook om vooral te gaan lopen (misschien vinden ze zo een ligfiets niks). En verder geven ze het advies om te proberen te liften. Ze stonden echt te overwegen om mij mee tenemen, maar de ligfiets is te groot.
Ik ga eerst maar eens siesta houden. Ik hoop een vrachtauto te kunnen paaien, die waren er wel, maar nu ik ze nodig heb niet.
Ik heb besloten om te keren en terug naar de camping te gaan. Deze bergen met deze versnelling en onvoldoende details op de kaart is te heavy.
Ik moet zo gauw mogelijk ergens een fietsenmaker zien te vinden, maar ik ben bang dat dat pas in Malaga is. Ik ga dus toch maar eerst naar Malaga, via de genoemde goed beschreven route. Weet ik tenminste wat ik verwachten kan.
Gelukkig kan ik nu voor het grootste deel weer afdalen, wat ik vanochtend heb geklommen. Dat gaat een stuk sneller.
Enfin om 17:00 ben ik terug bij af, na 50 km. Eerst maar eens alles herstellen, vooral mijzelf en daarna de fiets. Hij hangt dus weer in de boom, maar ik kan niets bijzonders bedenken, behalve dat de ketting misschien wat versleten lijkt (hij is wel nieuw!).
Alles gesmeerd (met olijfolie, want de andere olie had ik weggegooid).
Ik eet maar weer eens bij het restaurant van de camping. De route voor morgen belooft weer een paar pittige klimmen, maar het is nu in ieder geval afzienbaar, want daar werd ik ook een beetje moedeloos van. Of ik morgen moedeloos word zal erg van mijn fiets afhangen.
Nog even een praatje maken met een Nederlands stel dat van Nederland naar Sevilla fietst, met het zelfde boekje dat ik ook wil gebruiken, van Bemjaminse.
Ik moet weer een stukje (6km) terug om naar Hornos te klimmen, dezelfde klim die ik gisteren vlak voor de top heb afgebroken. Vlak voordat ik boven ben springt mijn ketting ineens weer over. Had ik vanaf de Pyreneeen geen last meer van gehad. Nu is dit wel een heel stevige klim. Maar goed, vervelend: ik heb wel vertrouwen nodig, anders moet ik teveel rekening houden met de techniek.
Heel oud mooi karakteristiek plaatsje, Hornos.
Vanaf hier gaat de weg mooi dalend verder, maar dan ..... Oh weh, oh weh. Dat stond niet op de kaart, die is dus blijkbaar ook al onbetrouwbaar. Hele lange, hele stijle klimmen. Ik denk wel tegen de 10%. Dat is voor even wel te doen, maar niet uren. En dan ook nog met een onvoorspelbare versnelling!!!! Als ik aan het rijden bent gaat het wel, maar als ik even heb gerust, moet ik heel snel heel hard drukken en dan kan hij ineens overspringen.
Dat wordt dus duwen, ik kom dan wel omhoog maar het is heel zwaar. Als ik weer even opstap gaat het mis. De ketting springt weer ik verlies mijn evenwicht en ik kukel om. Nu val je met een ligfiets nooit erg, het is meer kantelen. Het stinkt naar wijn. De kurk is van de fles geschoten, fles leeg. Ik krijg nu echt de p in.
5 minuten later komt er een Guardia Civil auto aan en aan mijn hopeloze gezicht zien ze wel dat ze moeten stoppen. Ze leggen uit hoe vreselijk de route verder voor mij wordt. Geen fijn vooruitzicht.
Ze adviseren ook om vooral te gaan lopen (misschien vinden ze zo een ligfiets niks). En verder geven ze het advies om te proberen te liften. Ze stonden echt te overwegen om mij mee tenemen, maar de ligfiets is te groot.
Ik ga eerst maar eens siesta houden. Ik hoop een vrachtauto te kunnen paaien, die waren er wel, maar nu ik ze nodig heb niet.
Ik heb besloten om te keren en terug naar de camping te gaan. Deze bergen met deze versnelling en onvoldoende details op de kaart is te heavy.
Ik moet zo gauw mogelijk ergens een fietsenmaker zien te vinden, maar ik ben bang dat dat pas in Malaga is. Ik ga dus toch maar eerst naar Malaga, via de genoemde goed beschreven route. Weet ik tenminste wat ik verwachten kan.
Gelukkig kan ik nu voor het grootste deel weer afdalen, wat ik vanochtend heb geklommen. Dat gaat een stuk sneller.
Enfin om 17:00 ben ik terug bij af, na 50 km. Eerst maar eens alles herstellen, vooral mijzelf en daarna de fiets. Hij hangt dus weer in de boom, maar ik kan niets bijzonders bedenken, behalve dat de ketting misschien wat versleten lijkt (hij is wel nieuw!).
Alles gesmeerd (met olijfolie, want de andere olie had ik weggegooid).
Ik eet maar weer eens bij het restaurant van de camping. De route voor morgen belooft weer een paar pittige klimmen, maar het is nu in ieder geval afzienbaar, want daar werd ik ook een beetje moedeloos van. Of ik morgen moedeloos word zal erg van mijn fiets afhangen.
Wednesday, 24 June 2009
Hornos, Andalucia, meer dan 1000 km gegaan.
Ik had echt de p in. Mijn kaart is 1 jaar oud en kennelijk onbetrouwbaar. Waarom heb ik dan 140 km gereden???
Uit de douche kwam roestwater, ik ben net niet rood. Ik wilde met credit card afrekenen. Dat ging helaas niet. Dus de portemonaie leeggeschud. Ik had op 3 euro na voldoende. Dat was wel OK.
Je wordt hier door iedereen via autowegen gewezen. Ze kunnnen kennelijk niet in het klein denken. Maar ze blijken er wel te zijn.
De wegen hier zijn allemaal kaarsrecht. 30 km rechtdoor is niet abnormaal. Je zou er bijna bij in slaap vallen. Wat dat betreft vond ik N-Spanje mooier. Misschien komt dat nog. Ik heb die laatste zinnen nauwelijks geschreven of ik zit al in de bergen. Ik had ze nauwelijks zien aankomen, het leken wel heuveltjes, maar het is weer het serieuze werk:klimmen en dalen en kronkelen. Hard werken maar mooi, ik zit in de Sierra Seguras. Om ca. 11:00 rijd ik Andalucia binnen. trouwens vanochtend ben ik ook over de 1000 km gegaan. Om precies te zijn heb ik tot vandaag 1130 km gemaakt.
Ik rij vanochtend stevig door, want ik wil niet weer om 17:00, na de siesta nog 60 km voor de boeg hebben. Ik schat dat ik nog 40 km te gaan heb.
Ik houd siesta in Los Mochuelos op een beschaduwd pleintje, verder geen mens te bekennen. Ik maak me net klaar voor de dut, komt een meneer aanlopen met een beker koude kersen, heerlijk.
Ik heb de siesta tijd (wat een geduld moet ik hebben!!!) gebruikt om mijn ketting te smeren. Mijn olie flesje is helaas ter ziele. Het lukt nog net een keer.
Ik ben mijn vlaggetje onderweg verloren, eens kijken hoe ik dat nu weer moet oplossen.
Die 40 km vallen niet mee, het is veel klimwerk. De camping zo bij Hornos moeten liggen, een dorp waarnaartoe ik over 5 km ca, 150 m moet klimmen. Ik vertrouw het niet dus ergens midden in de klim houd ik een automobilist aan. Nee, er is inderdaad geen camping. Wel een in het dal en dan nog zo een 10 km verderop. Dus het venijn zit weer in de staart. Ik heb weer visioenen over een dagje rust aan een heerlijk zwembad of meer. Er is inderdaad een meer, maar een heel eind weg, lager. Er is een zwembad, maar dat is 2 dagen in onderhoud. Ach ik zie morgen wel. Misschien moet ik systematisch wisselen tussen wild en legaal. Het probleem met wild is dat je eigenlijk pas rond donker je tent op kunt zettenen dan heb ik er al zo een 140 km op zitten, ook niet direkt ontspannend. We zien wel.
Uit de douche kwam roestwater, ik ben net niet rood. Ik wilde met credit card afrekenen. Dat ging helaas niet. Dus de portemonaie leeggeschud. Ik had op 3 euro na voldoende. Dat was wel OK.
Je wordt hier door iedereen via autowegen gewezen. Ze kunnnen kennelijk niet in het klein denken. Maar ze blijken er wel te zijn.
De wegen hier zijn allemaal kaarsrecht. 30 km rechtdoor is niet abnormaal. Je zou er bijna bij in slaap vallen. Wat dat betreft vond ik N-Spanje mooier. Misschien komt dat nog. Ik heb die laatste zinnen nauwelijks geschreven of ik zit al in de bergen. Ik had ze nauwelijks zien aankomen, het leken wel heuveltjes, maar het is weer het serieuze werk:klimmen en dalen en kronkelen. Hard werken maar mooi, ik zit in de Sierra Seguras. Om ca. 11:00 rijd ik Andalucia binnen. trouwens vanochtend ben ik ook over de 1000 km gegaan. Om precies te zijn heb ik tot vandaag 1130 km gemaakt.
Ik rij vanochtend stevig door, want ik wil niet weer om 17:00, na de siesta nog 60 km voor de boeg hebben. Ik schat dat ik nog 40 km te gaan heb.
Ik houd siesta in Los Mochuelos op een beschaduwd pleintje, verder geen mens te bekennen. Ik maak me net klaar voor de dut, komt een meneer aanlopen met een beker koude kersen, heerlijk.
Ik heb de siesta tijd (wat een geduld moet ik hebben!!!) gebruikt om mijn ketting te smeren. Mijn olie flesje is helaas ter ziele. Het lukt nog net een keer.
Ik ben mijn vlaggetje onderweg verloren, eens kijken hoe ik dat nu weer moet oplossen.
Die 40 km vallen niet mee, het is veel klimwerk. De camping zo bij Hornos moeten liggen, een dorp waarnaartoe ik over 5 km ca, 150 m moet klimmen. Ik vertrouw het niet dus ergens midden in de klim houd ik een automobilist aan. Nee, er is inderdaad geen camping. Wel een in het dal en dan nog zo een 10 km verderop. Dus het venijn zit weer in de staart. Ik heb weer visioenen over een dagje rust aan een heerlijk zwembad of meer. Er is inderdaad een meer, maar een heel eind weg, lager. Er is een zwembad, maar dat is 2 dagen in onderhoud. Ach ik zie morgen wel. Misschien moet ik systematisch wisselen tussen wild en legaal. Het probleem met wild is dat je eigenlijk pas rond donker je tent op kunt zettenen dan heb ik er al zo een 140 km op zitten, ook niet direkt ontspannend. We zien wel.
Tuesday, 23 June 2009
Change of the map
For those who like to follow me on the maps. You may have recognized that after Madrid I have changed my route completely. From Madrid I go straight south, just east of Aranjuez, then to Valdepenas (where I am now). Tomorrow I will arrive at my original route, near Hornos. In a few days I wil update everything.
Valdepenas
Gisteren avond, midden in het korenveld was een schitterende avond. De zon ging prachtig onder, het was windstil en het zicht op die paar verspreide bomen tegen die mooie lucht was heerlijk. Toen de sterren zichtbaar werden werd het pas echt feest, iets wat je in Nederland bijna niet meer tegekomt: geen kunstlicht. Ik heb genoten!!!!
Ik blijk de Ruta de Quijote te volgen. In Villacana wordt ik door een vriendelijke fietser naar het gemeentehuis gebracht, alwaar ik door de mevrouw van de touristen informatie uitgebreid over deze route wordt geinformeerd. Het is een zeer uitgebreid stelsel van fietsroutes door La Mancha. Later komt er een meneer bijstaan die zelf ook graag fietst. Hij biedt me aan mij de stad uit te begeleiden naar het begin van de route. Ja, maar ik wil eerst koffie drinken. Geen probleem. Ja maar ik wil ook nog even fruit kopen. Ook dat is geen probleem, daar brengt hij mij wel naar toe. Zo gezegd zo gedaan. Meneer en mevrouw (van de info) stappen in de gemeente auto en rijden me voor. Bij de Fruta y Verdura (fruitwinkel) aangekomen, smoest hij wat met de winkelier. Ik krijg direct voorrang en in plaats van te moeten betalen krijg een hand van de groenteboer 'de la casa, y buen viaje'. (Van het huis en goede reis).
Buiten de stad krijg ik mijn laatste instructie en bedank beide hartelijk. De route is onverhard en prachtig. Heel wat mooier dan de rechte asfaltweg tot nu toe. Maar het schiet helemaal niet op en het kost enorme inspanning om overeind te blijven. Na verloop van tijd, en een flinke schuiver, besluit ik toch maar weer de verharde weg te nemen.
Ik kom een herder met een kudde schapen tegen. Ik heb altijd gedacht dat de herder de schapen drijft en dat de hond assisteert. In dit geval loopt de hond aan een touw aan de riem van de herder. De herder loopt voorop en de schapen volgen gedwee. Als de weg moet worden overgestoken roept de herder een paar kreten en de schapen sluiten keurig aan en wachten tot de auto's voorbij zijn. Nog een paar andere kreten en ze spoeden zich over de weg. Het lijken wel honden.
Siesta houdt ik in het stadspark van Herencia, want buiten de stad is geen stukje schaduw te ontdekken. Ze zijn net het gras aan het sproeien en extra lekker is om even in het natte gras te rusten!!!
Na de siesta is het nog 60 km naar Valdepenas, de volgende camping. Men zei in Madrid al: nu ga je de woestijn in. Het is wel begroeid met druiven en ander landbouwspul, maar de hitte is overweldigend met een harde wind die je helemaal uitdroogt. Het wordt totaal ca. 140 km en ik zit al te overwegen, als de camping aardig is, bv met een zwembad, een dag extra te nemen om Valdepenas te bekijken en een beetje uit te rusten. In Valdepenas aangekomen wordt ik doorgewezen. Uiteindelijk vertelt een cafe baas me dat ik weer een stukje snelweg moet nemen. Onder protest dan maar, voor het goede doel!!!! Dus op de snelweg aan een pomphouder gevraagd: 'meneer, de camping lag daar en is al 4 jaar gesloten'. De volgende is 50 km verder op. Ik mocht wel direct achter de benzinepomp staan (vuilcontainers ervoor rollen en je staat ook in het wild). De pomp sluit wel en het is 10 m van de snelweg, zeker niet zo een idyllisch plekje als gisteren. Het is wel veilig, de poitie komt een paar keer langs (of dat een goed teken is betwijfel ik). 60 km zie ik niet meer zitten, ik had me net voorgenomen niet meer zo een dag te maken als naar Madrid. Gelukkig ligt er een hotel. Dat heb ik genomen. Even mens worden. Dan morgen maar geen Valdepenas zien. Ik had even zwaar de pest in. Want morgen wordt ook een zware etappe. Enfin, ik voel me dus niet echt thuis in het hotel, zeker na mijn mijmeringen over rust en een zwembad. De barkeeper is een verwoed fietser dus dat is weer leuk.
Ik blijk de Ruta de Quijote te volgen. In Villacana wordt ik door een vriendelijke fietser naar het gemeentehuis gebracht, alwaar ik door de mevrouw van de touristen informatie uitgebreid over deze route wordt geinformeerd. Het is een zeer uitgebreid stelsel van fietsroutes door La Mancha. Later komt er een meneer bijstaan die zelf ook graag fietst. Hij biedt me aan mij de stad uit te begeleiden naar het begin van de route. Ja, maar ik wil eerst koffie drinken. Geen probleem. Ja maar ik wil ook nog even fruit kopen. Ook dat is geen probleem, daar brengt hij mij wel naar toe. Zo gezegd zo gedaan. Meneer en mevrouw (van de info) stappen in de gemeente auto en rijden me voor. Bij de Fruta y Verdura (fruitwinkel) aangekomen, smoest hij wat met de winkelier. Ik krijg direct voorrang en in plaats van te moeten betalen krijg een hand van de groenteboer 'de la casa, y buen viaje'. (Van het huis en goede reis).
Buiten de stad krijg ik mijn laatste instructie en bedank beide hartelijk. De route is onverhard en prachtig. Heel wat mooier dan de rechte asfaltweg tot nu toe. Maar het schiet helemaal niet op en het kost enorme inspanning om overeind te blijven. Na verloop van tijd, en een flinke schuiver, besluit ik toch maar weer de verharde weg te nemen.
Ik kom een herder met een kudde schapen tegen. Ik heb altijd gedacht dat de herder de schapen drijft en dat de hond assisteert. In dit geval loopt de hond aan een touw aan de riem van de herder. De herder loopt voorop en de schapen volgen gedwee. Als de weg moet worden overgestoken roept de herder een paar kreten en de schapen sluiten keurig aan en wachten tot de auto's voorbij zijn. Nog een paar andere kreten en ze spoeden zich over de weg. Het lijken wel honden.
Siesta houdt ik in het stadspark van Herencia, want buiten de stad is geen stukje schaduw te ontdekken. Ze zijn net het gras aan het sproeien en extra lekker is om even in het natte gras te rusten!!!
Na de siesta is het nog 60 km naar Valdepenas, de volgende camping. Men zei in Madrid al: nu ga je de woestijn in. Het is wel begroeid met druiven en ander landbouwspul, maar de hitte is overweldigend met een harde wind die je helemaal uitdroogt. Het wordt totaal ca. 140 km en ik zit al te overwegen, als de camping aardig is, bv met een zwembad, een dag extra te nemen om Valdepenas te bekijken en een beetje uit te rusten. In Valdepenas aangekomen wordt ik doorgewezen. Uiteindelijk vertelt een cafe baas me dat ik weer een stukje snelweg moet nemen. Onder protest dan maar, voor het goede doel!!!! Dus op de snelweg aan een pomphouder gevraagd: 'meneer, de camping lag daar en is al 4 jaar gesloten'. De volgende is 50 km verder op. Ik mocht wel direct achter de benzinepomp staan (vuilcontainers ervoor rollen en je staat ook in het wild). De pomp sluit wel en het is 10 m van de snelweg, zeker niet zo een idyllisch plekje als gisteren. Het is wel veilig, de poitie komt een paar keer langs (of dat een goed teken is betwijfel ik). 60 km zie ik niet meer zitten, ik had me net voorgenomen niet meer zo een dag te maken als naar Madrid. Gelukkig ligt er een hotel. Dat heb ik genomen. Even mens worden. Dan morgen maar geen Valdepenas zien. Ik had even zwaar de pest in. Want morgen wordt ook een zware etappe. Enfin, ik voel me dus niet echt thuis in het hotel, zeker na mijn mijmeringen over rust en een zwembad. De barkeeper is een verwoed fietser dus dat is weer leuk.
Monday, 22 June 2009
Vertrek uit Madrid, tussen Villatobas en Lillo
Hier wordt je helemaal gek van. Was het moeilijk met de fiets Madrid in te komen, er uit komen is zo mogelijk nog lastiger. Madrid is een gigantische stad, bestaande uit allemaal aparte stadjes. Er loopt een zeer uitgebreid stelsel van 'vias verdes' rondom Madrid, ofwel fietspaden. Deze fietspaden kruisen op allerlei plaatsen gewone wegen wat soms heel lastig kan zijn omdat ze dat maar half hebben afgewerkt, dus je moet zeer goed opletten. Op deze fietspaden staan alleen richting verwijzingen naar de wijken van de stad en dan moet je dus beschikken over een uitgebreide plattegrond. Geen enkele verwijzing naar plaatsen in de omgeving en niemand weet iets. Ik heb al mijn orientatiemiddelen moeten inzetten, kaart, zon, kompas, GPS en mij Spaans. Toen ik uiteindelijk toch ergens de naam zag van San Martin de la Vega, een plaatsje ten zuiden van Madrid, heeft een oudere heer op de fiets mij naar een goed orientatiepunt weten te fietsen. Gezellig gekletst onderweg. Nu kon ik weer een routeplan opbouwen. De winkels gaan pas om 9:00 open en dat is wat laat als je met een lege maag moet rijden. De compensatie is dat naar San Martin een uitstekend fietspad ligt en daar uiteindelijk ook wel goede koffie te vinden is. Wat een verademing weer op het 'platte' land te zijn.
Het is een relatief vlakke tocht met maar een paar niet al te hoge heuvelruggen. De weg is recht en saai. Het is enorm benauwd met wel een dunne bewolking. M'n strot schuurt van de warmte en ik drink me helemaal lens. In het cafe waar ik mijn Fantaatjes drink ben ik een bezienswaardigheid door de hoeveelheid en de combinatie met water en ijs. Dat heet niet drinken, dat heet verzwelgen.
Ik moet weer een nachtje wild kamperen want er zijn geen campings. Bij de Rio Tajo kan ik geen schone plek zonder muggen vinden. trouwens even eerder ben ik een politieauto tegen gekomen. Dat is niet vreemd. Maar het gedrag van de ome's agent wel. Toen ze me zagen stoten ze, stapten allebei uit en bleven naast de auto staan. Totdat ik voorbij was. Ze groetten met Hallo ipv Hola. Ik reed na mijn groet natuurlijk gewoon door. Toen ik de pick nick plek bij de Taag aan het inspekteren was, zag ik de politie auto terug komen. Ik denk zo maar dat ze mijn bedoelingen door hadden. Midden in de hoogvlakte stroomt een beekje, daar is een sort vallei met inhammen in de bergjes. Ik inspecteer ze als een hotelkamer. Niets is echt geschikt, behalve als het per se moet. Uiteindelijk kom ik in een geoogst korenveld terecht (wat vroeg trouwens). En na een beetje zoeken vind ik de geschikte bosjes die me helemaal aan het zicht onttrekken. Bij dat inspekteren kwamen er heel vaak trekkers langs. Ook daarvan vermoed ik dat de berijder mijn bedoeling wel door heeft. Volgens mij is de kunst om een plek te vinden waar ze jou niet vinden, zodat je rustig kunt slapen. Ik zet mijn tent ook pas op na het eten, anders is het misschien zonde van de moeite en ik kan de omgeving van de plek langdurig verkennen.
Hier zitten alleen heel grote mieren en een teek heb ik op tijd van me af kunnen plukken.
Verder is het weer een perfecte plek, alleen niet aan stromend water, dat zou het gezelliger maken. Ik heb water voldoende meegenomen, behalve om me te douchen, maar dat komt morgen wel weer. Het is een mooie avond. Ik moet uitkijken voor de teken en verder geniet ik van mijn thee en ben ik tevreden. De afstanden zijn toch nog akelig hoog, vandaag ook weer 118 km gedaan.
Het is een relatief vlakke tocht met maar een paar niet al te hoge heuvelruggen. De weg is recht en saai. Het is enorm benauwd met wel een dunne bewolking. M'n strot schuurt van de warmte en ik drink me helemaal lens. In het cafe waar ik mijn Fantaatjes drink ben ik een bezienswaardigheid door de hoeveelheid en de combinatie met water en ijs. Dat heet niet drinken, dat heet verzwelgen.
Ik moet weer een nachtje wild kamperen want er zijn geen campings. Bij de Rio Tajo kan ik geen schone plek zonder muggen vinden. trouwens even eerder ben ik een politieauto tegen gekomen. Dat is niet vreemd. Maar het gedrag van de ome's agent wel. Toen ze me zagen stoten ze, stapten allebei uit en bleven naast de auto staan. Totdat ik voorbij was. Ze groetten met Hallo ipv Hola. Ik reed na mijn groet natuurlijk gewoon door. Toen ik de pick nick plek bij de Taag aan het inspekteren was, zag ik de politie auto terug komen. Ik denk zo maar dat ze mijn bedoelingen door hadden. Midden in de hoogvlakte stroomt een beekje, daar is een sort vallei met inhammen in de bergjes. Ik inspecteer ze als een hotelkamer. Niets is echt geschikt, behalve als het per se moet. Uiteindelijk kom ik in een geoogst korenveld terecht (wat vroeg trouwens). En na een beetje zoeken vind ik de geschikte bosjes die me helemaal aan het zicht onttrekken. Bij dat inspekteren kwamen er heel vaak trekkers langs. Ook daarvan vermoed ik dat de berijder mijn bedoeling wel door heeft. Volgens mij is de kunst om een plek te vinden waar ze jou niet vinden, zodat je rustig kunt slapen. Ik zet mijn tent ook pas op na het eten, anders is het misschien zonde van de moeite en ik kan de omgeving van de plek langdurig verkennen.
Hier zitten alleen heel grote mieren en een teek heb ik op tijd van me af kunnen plukken.
Verder is het weer een perfecte plek, alleen niet aan stromend water, dat zou het gezelliger maken. Ik heb water voldoende meegenomen, behalve om me te douchen, maar dat komt morgen wel weer. Het is een mooie avond. Ik moet uitkijken voor de teken en verder geniet ik van mijn thee en ben ik tevreden. De afstanden zijn toch nog akelig hoog, vandaag ook weer 118 km gedaan.
Sunday, 21 June 2009
Laatste dag Madrid, morgen verder.
Na boodschappen en ontbijt heb ik de reis naar de kust verder gepland. Ik moest een keuze maken. Of mij haasten om een vriendin in Malaga voor zondag (dan vliegt ze naar de USA) nog te ontmoeten, of zonder tijddruk het oorspronkelijke plan uit te voeren. Dat laatste is het geworden. Ik vind de risico's van de hitte en de bergen te groot en kom nog voldoende onzekere situaties tegen zoals waar te kamperen om die haast er niet nog eens bij te willen hebben. Ik voel me daar wel goed bij.
Vanmiddag (zaterdag) heb ik Joseba (ook een lange afstand fietser) ontmoet (kende ik van 2 jaar geleden, mijn Spaanse cursus) en zijn we samen bij zijn huis gaan zwemmen. En heel lang bij gepraat.
Ik probeer mijn groenvoer behoefte weer op peil te brengen. Dat is tijdens het fietsen lastig omdat ik weinig vers kan houden. Ik heb ook knap last van de droogte en hitte (kapotte lippen, ondanks het insmeren, pijnlijke slijmvliezen en verkoudheid). Ik eet normaal zoveel mogelijk fruit, maar toch...
Vanochtend (zaterdag) naar het Retiro park geweest, krantje (El Pais) gekocht en lekker zitten lezen met cafe con lecce. Het ultieme genoegen!!??
Zondag ochtend in Cafe Commercial (een beroemd grand cafe) mijn krant gelezen, dat was wel zeker een genoegen vanwege de entourage.
Gisteren is een Pools stel op de fiets aangekomen, waarmee ik heelwat had uit te wisselen: fietservaring en zij komen net uit Andalusia terug.
De avond met de intercambio groep doorgebracht, als vanouds een gezellige sfeer, maar er waren zegge en schrijven maar 2 bekenden van 2 jaar geleden, neemt niet weg dat het zeer geanimeerd was. Vooral als ze ontdekken dat je een volgens hun, zotte tocht onderneemt. Het wordt weer knap laat en dan blijkt het Poolse stel ook in de metro te zitten.
Vandaag heb ik pillen gekocht om mijn mineralen en vitaminen huishouding op peil te houden. Ik verlies zoveel vocht dat ik daar wel eens te kort aan zou kunnen krijgen. Een klein reiswekkertje is nergens te koop, helaas, want ik durf de communcator niet meer op wekken te zetten. Verder doet hij het nu goed en dat wou ik ook maar zo laten.
Vanmiddag (zaterdag) heb ik Joseba (ook een lange afstand fietser) ontmoet (kende ik van 2 jaar geleden, mijn Spaanse cursus) en zijn we samen bij zijn huis gaan zwemmen. En heel lang bij gepraat.
Ik probeer mijn groenvoer behoefte weer op peil te brengen. Dat is tijdens het fietsen lastig omdat ik weinig vers kan houden. Ik heb ook knap last van de droogte en hitte (kapotte lippen, ondanks het insmeren, pijnlijke slijmvliezen en verkoudheid). Ik eet normaal zoveel mogelijk fruit, maar toch...
Vanochtend (zaterdag) naar het Retiro park geweest, krantje (El Pais) gekocht en lekker zitten lezen met cafe con lecce. Het ultieme genoegen!!??
Zondag ochtend in Cafe Commercial (een beroemd grand cafe) mijn krant gelezen, dat was wel zeker een genoegen vanwege de entourage.
Gisteren is een Pools stel op de fiets aangekomen, waarmee ik heelwat had uit te wisselen: fietservaring en zij komen net uit Andalusia terug.
De avond met de intercambio groep doorgebracht, als vanouds een gezellige sfeer, maar er waren zegge en schrijven maar 2 bekenden van 2 jaar geleden, neemt niet weg dat het zeer geanimeerd was. Vooral als ze ontdekken dat je een volgens hun, zotte tocht onderneemt. Het wordt weer knap laat en dan blijkt het Poolse stel ook in de metro te zitten.
Vandaag heb ik pillen gekocht om mijn mineralen en vitaminen huishouding op peil te houden. Ik verlies zoveel vocht dat ik daar wel eens te kort aan zou kunnen krijgen. Een klein reiswekkertje is nergens te koop, helaas, want ik durf de communcator niet meer op wekken te zetten. Verder doet hij het nu goed en dat wou ik ook maar zo laten.
Friday, 19 June 2009
Madrid
Ik was na die 200 km en even afkicken met thee, bier en wat mailtjes zo weg ondanks de herrie. De camping ligt vlak bij de snelweg, het vliegveld en een parkje, waar hangjongeren graag 's nachts hun radiotje (getto-blaster) beluisteren. Verder zijn honden verboden, maar La Dona heeft er zelf geloof ik 3, die heel veel blaffen.
De camping is niets veranderd. La Dona heeft alleen nog lelijker rood haar, ik geloof dat ze 100 jaar is.
Ze herkent mij wel (ze heeft 2 jaar geleden ook 6 weken tegen mij aan kunnen kijken). Het winkeltje op het terrein is nog steeds nooit open en alle aankondigingen zijn vergeeld en kloppen niet. Zelfs de schoonmaker geeft het verkeerde antwoord op de openings tijd van El Corte Ingles, (de grootste warenhuis keten van Spanje), ligt vlakbij.
Vanochtend probeer ik eerst wat eetbaars te krijgen, maar op mijn tijd zijn de winkels nog niet open, dat werd dus thee met een kaakje.Ik ga naar El Corte Ingles, want ik heb wel eens behoefte aan normaal voer en zij zijn goed gesorteerd, ze hebben hier alles.
Ik moet ook nog naar het postkantoor want ik wil overbodige bagage terug sturen. Correos (het postkantoor) is dicht. Op de camping komen net een paar Nederlanders aan, aan wie ik mijn plastic zakje heb kunnen meegeven, voor mij heel wat, voor hun bijna niets.
Het is bloedheet in Madrid, de stad(???). Dus niet te veel ondernemen. Na de siesta ga ik het internet cafe in en daarna een biertje drinken op Plaza Sta Ana. Supergezellig met fLamengodansen. Ik eet daar ook maar eens een salade, want aan groevoer krijg ik gebrek.
Toen ik bij de camping kwam zag ik aan de plassen da het stevig had geregend (in Madrid niets van gemerktz). Dat zal dus wel een nat matrasje worden vannacht.
Madrid is altijd een gezellige en mooie drukke stad. Ik heb hier behoorlijke herinneringen, die ik de komende dage een plekje zal moeten geven. 'fietser alleen soms?'
De camping is niets veranderd. La Dona heeft alleen nog lelijker rood haar, ik geloof dat ze 100 jaar is.
Ze herkent mij wel (ze heeft 2 jaar geleden ook 6 weken tegen mij aan kunnen kijken). Het winkeltje op het terrein is nog steeds nooit open en alle aankondigingen zijn vergeeld en kloppen niet. Zelfs de schoonmaker geeft het verkeerde antwoord op de openings tijd van El Corte Ingles, (de grootste warenhuis keten van Spanje), ligt vlakbij.
Vanochtend probeer ik eerst wat eetbaars te krijgen, maar op mijn tijd zijn de winkels nog niet open, dat werd dus thee met een kaakje.Ik ga naar El Corte Ingles, want ik heb wel eens behoefte aan normaal voer en zij zijn goed gesorteerd, ze hebben hier alles.
Ik moet ook nog naar het postkantoor want ik wil overbodige bagage terug sturen. Correos (het postkantoor) is dicht. Op de camping komen net een paar Nederlanders aan, aan wie ik mijn plastic zakje heb kunnen meegeven, voor mij heel wat, voor hun bijna niets.
Het is bloedheet in Madrid, de stad(???). Dus niet te veel ondernemen. Na de siesta ga ik het internet cafe in en daarna een biertje drinken op Plaza Sta Ana. Supergezellig met fLamengodansen. Ik eet daar ook maar eens een salade, want aan groevoer krijg ik gebrek.
Toen ik bij de camping kwam zag ik aan de plassen da het stevig had geregend (in Madrid niets van gemerktz). Dat zal dus wel een nat matrasje worden vannacht.
Madrid is altijd een gezellige en mooie drukke stad. Ik heb hier behoorlijke herinneringen, die ik de komende dage een plekje zal moeten geven. 'fietser alleen soms?'
For my English readers
Last sunday I left St Jean Pied de Port on my recumbent. I had some troubles with my first gear, so the Pyrenees were not very convenient. In Sanguesa I asked assistance of a bike shop and after that it was OK.
I slept on regular campings, but 2 times the distance was to long so I choes a camping place along the Rio Ebro, very beautiful. And one time I slept in a wanderers cabin in the Parque natural de Alto Tajo, a marvelous parc and the stars are exceptional there in the complete darkness.
Spain is, indeed, very mountainous, so it it a lot of climbing, in the heat. Although I sometimes also have cloudy days. So I go on, but slowly and need to take siestas in order not to burn alive.
My last stage was from the Parque to Madrid.it was probably a small mistake but it was 197 km's. So I arrived at midnight on the camping Alameda de Osuna (i stayed there 2 years ago for 6 weeks). I biked for 5 days and made until now 714 km's. Going south I will not manage that, I think because of the heat.
I will stay a few days in Madrid to meet some friends and to relax/recuperate a bit.
On monday I will go on. Until now it was a beautiful trip and I enjoy it.
I slept on regular campings, but 2 times the distance was to long so I choes a camping place along the Rio Ebro, very beautiful. And one time I slept in a wanderers cabin in the Parque natural de Alto Tajo, a marvelous parc and the stars are exceptional there in the complete darkness.
Spain is, indeed, very mountainous, so it it a lot of climbing, in the heat. Although I sometimes also have cloudy days. So I go on, but slowly and need to take siestas in order not to burn alive.
My last stage was from the Parque to Madrid.it was probably a small mistake but it was 197 km's. So I arrived at midnight on the camping Alameda de Osuna (i stayed there 2 years ago for 6 weeks). I biked for 5 days and made until now 714 km's. Going south I will not manage that, I think because of the heat.
I will stay a few days in Madrid to meet some friends and to relax/recuperate a bit.
On monday I will go on. Until now it was a beautiful trip and I enjoy it.
Thursday, 18 June 2009
Madrid
Bij het verzenden van mijn bericht vanochtend dacht ik dat ik de ergste klimmen van vandaag er op hat zitten. De kaart geeft wat schaarse aanwijzingen dus je moet het hoofdzakelijk van rivierenlopen hebben. Maar ik heb nog heel wat beklimmingen erbij gedaan voordat ik in Madrid aankwam. Diverse mensen die ik om wat dingen vroeg en die hoorden dat ik vandaag nog naar Madrid wilde zeiden dat ik dat niet ging halen en noemden een onwaarschijnlijke afstand. Toen ik zei dat ik de kilometers bij elkaar had getekd zei dat de kaart niet klopt.
Het was warm dus ik heb wat vaker gepauseerd en heel veel Fantatjes met ijs gedronken. Regelmatig kreeg ik er tapas of zoutjes bij.
In een cafe stond een man met een sigaar in de ene en een borrel in de andere hand een ontzettend lang verhaal te vertellen tegen een denkbeeldig iemand. En een lol dat hij had. Hij ging er zelfs mee dansen.
Op een ander terras raakte ik met de buren en met de ober in een uitgebreid gesprek over de route en de fiets.
Het heeft haast geen zin om het landschap te beschrijven, ik heb wat foto's gemaakt die zal ik morgen of overmorgen uploaden.
Eindelijk komt dan toch de laatste afdaling naar Alcala de Henares. Het is inmiddels donker, want 21:30 en ontzettend druk met een afdaling van 7%. Toen ontdekte ik dat m'n achterlicht het heeft begeven, dat geeft geen erg veilig gevoel ondanks dat ik veel reflectors heb.
Als je naar Madrid wilt leidt alles naar de A2 snelweg. Als je dan naar alternatieven vraagt kan niemand je helpen (iedereen rijdt auto, denk ik). Christine stond langs de weg haar auto te repareren, ofwel haar bumper moest met tieraps (schrijf je dat zo?) opgehangen worden. Zij heeft mij de weg gewezen, wat overigens ook op niets uitliep, en ik heb haar tieraps bevestigd.
Enfin eindelijk vind ik een route die er een beetje op lijkt, gaat die in het volgende plaatsje ook naar de A2. Ik heb uiteindelijk mijn verzet opgegeven en ben op de smalle vluchtstrook gaan rijden, ook omdat ik wist dat deze weg vlak langs de camping loopt. Hij is wel 6 baans en ze razen behoorlijk.
Ik ben om 00:30 op de camping na 196 km. Beetje uit de hand gelopen. Gelukkig heb ik een paar rustdagen.
Dezelfde tandeloze, maar vriendelijke nachtwaker als 2 jaar geleden is er nog.
Toen ik aankwam waren ze in het cafe geld aan het tellen, dus kon ik nog een meeneem biertje kopen. Hoe belangrijk kan zo een biertje na zo een tocht zijn. Nou als je de hele namiddag hebt zitten verzuchten in trek in zo een biertje, maar steeds Fanta neemt, is dat ineens heel belangrijk. Ik zit dus nu aan de thee.
Ik draai er trouwens per dag behoorlijk veel liters water door, ik denk wel 4 tot 5. Waarnaast nog een pak vruchtensap en een pak melk. Als ik de kans krijg en dat is deze vakantie beduidend minder dan anders, ook nog wat bier. En wijn, als ik de kans krijg, idem... voor bij het eten of de gezelligheid (in je uppie moet dat ook kunnen). Het lijkt wel overleven ;-).
Lekker net gedouched en nu kan ik weer wat schrijven. De komende dagen ga ik gewoon rustig Madrid in, kennissen ontmoeten (ook van 2 jaar geleden, mijn Spaanse cursus), de weblog bijwerken en 'niets' doen. Ik ken Madrid behoorlijk goed, dus ik hoef niet veel.
Ik heb veel last van de Calatayud muggen beten.
Het was warm dus ik heb wat vaker gepauseerd en heel veel Fantatjes met ijs gedronken. Regelmatig kreeg ik er tapas of zoutjes bij.
In een cafe stond een man met een sigaar in de ene en een borrel in de andere hand een ontzettend lang verhaal te vertellen tegen een denkbeeldig iemand. En een lol dat hij had. Hij ging er zelfs mee dansen.
Op een ander terras raakte ik met de buren en met de ober in een uitgebreid gesprek over de route en de fiets.
Het heeft haast geen zin om het landschap te beschrijven, ik heb wat foto's gemaakt die zal ik morgen of overmorgen uploaden.
Eindelijk komt dan toch de laatste afdaling naar Alcala de Henares. Het is inmiddels donker, want 21:30 en ontzettend druk met een afdaling van 7%. Toen ontdekte ik dat m'n achterlicht het heeft begeven, dat geeft geen erg veilig gevoel ondanks dat ik veel reflectors heb.
Als je naar Madrid wilt leidt alles naar de A2 snelweg. Als je dan naar alternatieven vraagt kan niemand je helpen (iedereen rijdt auto, denk ik). Christine stond langs de weg haar auto te repareren, ofwel haar bumper moest met tieraps (schrijf je dat zo?) opgehangen worden. Zij heeft mij de weg gewezen, wat overigens ook op niets uitliep, en ik heb haar tieraps bevestigd.
Enfin eindelijk vind ik een route die er een beetje op lijkt, gaat die in het volgende plaatsje ook naar de A2. Ik heb uiteindelijk mijn verzet opgegeven en ben op de smalle vluchtstrook gaan rijden, ook omdat ik wist dat deze weg vlak langs de camping loopt. Hij is wel 6 baans en ze razen behoorlijk.
Ik ben om 00:30 op de camping na 196 km. Beetje uit de hand gelopen. Gelukkig heb ik een paar rustdagen.
Dezelfde tandeloze, maar vriendelijke nachtwaker als 2 jaar geleden is er nog.
Toen ik aankwam waren ze in het cafe geld aan het tellen, dus kon ik nog een meeneem biertje kopen. Hoe belangrijk kan zo een biertje na zo een tocht zijn. Nou als je de hele namiddag hebt zitten verzuchten in trek in zo een biertje, maar steeds Fanta neemt, is dat ineens heel belangrijk. Ik zit dus nu aan de thee.
Ik draai er trouwens per dag behoorlijk veel liters water door, ik denk wel 4 tot 5. Waarnaast nog een pak vruchtensap en een pak melk. Als ik de kans krijg en dat is deze vakantie beduidend minder dan anders, ook nog wat bier. En wijn, als ik de kans krijg, idem... voor bij het eten of de gezelligheid (in je uppie moet dat ook kunnen). Het lijkt wel overleven ;-).
Lekker net gedouched en nu kan ik weer wat schrijven. De komende dagen ga ik gewoon rustig Madrid in, kennissen ontmoeten (ook van 2 jaar geleden, mijn Spaanse cursus), de weblog bijwerken en 'niets' doen. Ik ken Madrid behoorlijk goed, dus ik hoef niet veel.
Ik heb veel last van de Calatayud muggen beten.
Parque de Alto Tajo
Mijn wekker loopt af = communicator, en direkt slaat hij weer op hol. Hij (of zij???) is weer een halve dag van de rel, totdat het zich vanzelf weer herstelt.
Bij het opstaan stonden de muggen kennelijk ook op. Hele legers vielen me aan. Ik ben weggevlucht, zonder behoorlijk in te pakken, dus dat moest even verderop opnieuw. Die muggen laten overigens nog stevige wondjes na, vooral als je er aan krabt.
Vandaag zeer zonnig en weer een lange klimdag, langzaam maar zeker. Naar het hoogste punt tot nu toe, 1260 m. Dat is dan meteen een zeer uitgestrekte eenzame hoogvlakte met werkelijk niets te zien, behalve hitte en een weg en het landschap is glooiend.
Een korte siesta gehouden, 's middags ontstaat er toch wat sluier bewolking. Tijdens de siesta heb ik niets anders te doen dan een uil knappen, lunchen en de insecten bezig zien die mijn broodkruimels nuttig gebruiken.
Ik vond het altijd zo leuk om koeien tegen te komen, mijn beste reisvriendinnen. Helaas ik kom hier alleen maar waarschuwingsborden voor koeien tegen.
In Molina de Aragon is de Alcazar prachtig. Ik heb geen behoefte aan een bezoek, de buitenkant doet het.
Op een terras vele koude Fantatjes naar binnen geslagen en geprobeerd te achterhalen of en waar hier een camping is. Iedereen die ik het vraag doet een beetje moeilijk: ja de volgende camping is 40 km verder. Daar heb ik na 100 kmklimmen dus net geen trek meer in, het moet per slot toch vakantie lijken.
Uiteindelijk kom ik in het natuurgebied van de hoge Taag (Alto Tajo) terecht en na veel omzwervingen ga ik in een trekkershut slapen. Dit gebied is schitterend met de mooiste rotsformaties, de natuur, de rust en goed te befietsen. Die hut heeft 2 verdiepingen. De bovenste is de salon. Daar is niets in, behalve een open haard. Meubilair moet je zelf meenemen. Beneden is de garage, daar kan de fiets goed staan. Buiten staan een heleboel tafels met banken en de rivier loopt er vlak langs. Alles comfortabel dus.
Het eerste is natuurlijk mijn kleine waterfabriekje in werking zetten om de Gallo (zijrievier van de Taag) leeg te zuigen. Ook dit water smaakt mij best. Douchen en zwemmen zit er nu niet in, daar is de rivier niet geschikt voor.
Ik denk morgen in Madrid te zij, nog wel een heel eind, maar behalve een fikse klim verwacht ik dat het ook lange afdalingen zijn of door rivierdalen.
Hier is geen telefoon verbinding, dus dat wordt morgen in een of ander dorp.
Inmiddels is het donderdag. Ik heb een grote antenne ontdekt dus kan de mail versturen. Het park was fenomenaal om doorheen te fietsen. Wat een wonderlijke natuur. Ik heb denk ik de ergste klim voor vandaag gehad, we zullen zien.
Bij het opstaan stonden de muggen kennelijk ook op. Hele legers vielen me aan. Ik ben weggevlucht, zonder behoorlijk in te pakken, dus dat moest even verderop opnieuw. Die muggen laten overigens nog stevige wondjes na, vooral als je er aan krabt.
Vandaag zeer zonnig en weer een lange klimdag, langzaam maar zeker. Naar het hoogste punt tot nu toe, 1260 m. Dat is dan meteen een zeer uitgestrekte eenzame hoogvlakte met werkelijk niets te zien, behalve hitte en een weg en het landschap is glooiend.
Een korte siesta gehouden, 's middags ontstaat er toch wat sluier bewolking. Tijdens de siesta heb ik niets anders te doen dan een uil knappen, lunchen en de insecten bezig zien die mijn broodkruimels nuttig gebruiken.
Ik vond het altijd zo leuk om koeien tegen te komen, mijn beste reisvriendinnen. Helaas ik kom hier alleen maar waarschuwingsborden voor koeien tegen.
In Molina de Aragon is de Alcazar prachtig. Ik heb geen behoefte aan een bezoek, de buitenkant doet het.
Op een terras vele koude Fantatjes naar binnen geslagen en geprobeerd te achterhalen of en waar hier een camping is. Iedereen die ik het vraag doet een beetje moeilijk: ja de volgende camping is 40 km verder. Daar heb ik na 100 kmklimmen dus net geen trek meer in, het moet per slot toch vakantie lijken.
Uiteindelijk kom ik in het natuurgebied van de hoge Taag (Alto Tajo) terecht en na veel omzwervingen ga ik in een trekkershut slapen. Dit gebied is schitterend met de mooiste rotsformaties, de natuur, de rust en goed te befietsen. Die hut heeft 2 verdiepingen. De bovenste is de salon. Daar is niets in, behalve een open haard. Meubilair moet je zelf meenemen. Beneden is de garage, daar kan de fiets goed staan. Buiten staan een heleboel tafels met banken en de rivier loopt er vlak langs. Alles comfortabel dus.
Het eerste is natuurlijk mijn kleine waterfabriekje in werking zetten om de Gallo (zijrievier van de Taag) leeg te zuigen. Ook dit water smaakt mij best. Douchen en zwemmen zit er nu niet in, daar is de rivier niet geschikt voor.
Ik denk morgen in Madrid te zij, nog wel een heel eind, maar behalve een fikse klim verwacht ik dat het ook lange afdalingen zijn of door rivierdalen.
Hier is geen telefoon verbinding, dus dat wordt morgen in een of ander dorp.
Inmiddels is het donderdag. Ik heb een grote antenne ontdekt dus kan de mail versturen. Het park was fenomenaal om doorheen te fietsen. Wat een wonderlijke natuur. Ik heb denk ik de ergste klim voor vandaag gehad, we zullen zien.
Tuesday, 16 June 2009
Calatayud
Ik kwam tamelijk slecht/laat in slaap. Het stormde behoorlijk en ondanks dat ik het rustigste plekje van de wereld had, ligt het toch niet helemaal rustig. Dit was mijn eerste keer echt wildkamperen, maar alles went.
Het was vandaag regenachtig en fris. De hele ochtend ben ik aan het klimmen geweest. Door mijn korte nacht had ik behoorlijk moeite mijn ogen open te houden. Niet zo handig als het hard gaat (omlaag). Het is per slot een ligfiets. Om ca. 11:00 koffie gedronken in een lokaal cafe. Dorp inrijdend en eruit, langs de markt betekent een complete uitloop van toeschouwers. Ik dacht dat dit ding in Frankrijk onbekend was, maar hier lijk ik wel van Mars te komen (en niet van "mannen komen van Mars....", want volgens mij geldt dat voor alle Spaanse mannen).
Ik moet 3 stevige beklimmingen doen. Het plan is om Calatayud te halen. Het hele traject is prachtig, met veel bergen en mooie uitzichten. Het is ook behoorlijk rustig. Het laatste stuk gaat door een kronkelend dal, waar ook een spoorlijn loopt. Die gaat natuurlijk door tunnels terwijl de weg onder de spoorlijn door kronkelt. Ik raakte alle gevoel voor afstand kwijt. Heel irritant na ca. 100 km en veel klimwerk. Iedere keer dacht ik: na de volgende bocht zal ik de stad wel zien. Maar dan stond er weer zo een irritant bord: "nog 3km bochten". Opeens moest ik weer 200 m omhoog, daar had ik niet echt op gerekend.
In Calatayud blijkt de camping 3 km uit de stad te liggen, ook niet echt handig, maar het risico van de grote stad.
Prachtig als je hier de weg vraagt aan een stel. De man begint het uit te leggen, dat lijkt duidelijk. Halverwege valt de vrouw bij, maar het is niet duidelijk in welk stuk. Eerst praten ze dan tegelijk. Daarna wint zij en ben ik echt de weg kwijt en kunnen we opnieuw beginnen.
Eerst even een lekkere duik in het zwembad, de was doen (stinkt behoorlijk) en dan even de stad in en eindelijk eens een pilsje. De stad valt mij wat tegen, het pilsje is lekker en het begint te regenen, dus 2 pilsjes is ook goed.
Zonder al te moeilijk te doen of te overstessen fiets ik toch iedere dag wel 105 tot 115 km (tot nog toe).
Op de camping zijn er ongelooflijk agressieve muggen. Ze prikken geloof ik niet maar houden me wel knap bezig. Voor het eerst merk ik dat DEET helpt. Nu blijven ze op afstand, maar het werkt maar kort.
In de loop van de dag is de storing in mijn communicator spontaan verdwenen. Ik was al aan het bedenken wat ik in Madrid moest gaan doen. Dus maar even afwachten.
Ik ben nu weer helemaal clean, alles in orde, behalve dat ik nog wat te veel bagage mee heb. In Madrid maar eens even schiften. Geen probleem voor het gewicht, maar wel voor de ruimte. Helaas ook de verkeerde slaapzak mee, ik heb nog staan twijfelen!!!!!
Het was vandaag regenachtig en fris. De hele ochtend ben ik aan het klimmen geweest. Door mijn korte nacht had ik behoorlijk moeite mijn ogen open te houden. Niet zo handig als het hard gaat (omlaag). Het is per slot een ligfiets. Om ca. 11:00 koffie gedronken in een lokaal cafe. Dorp inrijdend en eruit, langs de markt betekent een complete uitloop van toeschouwers. Ik dacht dat dit ding in Frankrijk onbekend was, maar hier lijk ik wel van Mars te komen (en niet van "mannen komen van Mars....", want volgens mij geldt dat voor alle Spaanse mannen).
Ik moet 3 stevige beklimmingen doen. Het plan is om Calatayud te halen. Het hele traject is prachtig, met veel bergen en mooie uitzichten. Het is ook behoorlijk rustig. Het laatste stuk gaat door een kronkelend dal, waar ook een spoorlijn loopt. Die gaat natuurlijk door tunnels terwijl de weg onder de spoorlijn door kronkelt. Ik raakte alle gevoel voor afstand kwijt. Heel irritant na ca. 100 km en veel klimwerk. Iedere keer dacht ik: na de volgende bocht zal ik de stad wel zien. Maar dan stond er weer zo een irritant bord: "nog 3km bochten". Opeens moest ik weer 200 m omhoog, daar had ik niet echt op gerekend.
In Calatayud blijkt de camping 3 km uit de stad te liggen, ook niet echt handig, maar het risico van de grote stad.
Prachtig als je hier de weg vraagt aan een stel. De man begint het uit te leggen, dat lijkt duidelijk. Halverwege valt de vrouw bij, maar het is niet duidelijk in welk stuk. Eerst praten ze dan tegelijk. Daarna wint zij en ben ik echt de weg kwijt en kunnen we opnieuw beginnen.
Eerst even een lekkere duik in het zwembad, de was doen (stinkt behoorlijk) en dan even de stad in en eindelijk eens een pilsje. De stad valt mij wat tegen, het pilsje is lekker en het begint te regenen, dus 2 pilsjes is ook goed.
Zonder al te moeilijk te doen of te overstessen fiets ik toch iedere dag wel 105 tot 115 km (tot nog toe).
Op de camping zijn er ongelooflijk agressieve muggen. Ze prikken geloof ik niet maar houden me wel knap bezig. Voor het eerst merk ik dat DEET helpt. Nu blijven ze op afstand, maar het werkt maar kort.
In de loop van de dag is de storing in mijn communicator spontaan verdwenen. Ik was al aan het bedenken wat ik in Madrid moest gaan doen. Dus maar even afwachten.
Ik ben nu weer helemaal clean, alles in orde, behalve dat ik nog wat te veel bagage mee heb. In Madrid maar eens even schiften. Geen probleem voor het gewicht, maar wel voor de ruimte. Helaas ook de verkeerde slaapzak mee, ik heb nog staan twijfelen!!!!!
Monday, 15 June 2009
Rio Ebro
Stom he dat griepen. Ik heb m'n tijd nuttig in het toiletgebouw doorgebracht. Om 7:50 ging ik kijken of de poort al open was. De personendeur bleek wel open te zijn. Dus alles afgeladen. Net dat ik alles erdoorheen heb gebracht kwam de beheerder er aan en schoof de poort open. Eerst ff nadenken dus voortaan. Enfin de eerste grote plaats ligt 20 km verderop, Sanguesa. Ik laat mij door de straatveger naar de beste fietsenmaker sturen. Die had het probleempje snel gefixed. Toch nog maar eens een keer naar een fietsreparatieweekend. Het bleek dat de uiterste stand van de derailleur te krap stond afgesteld. Ik wist dat het daarmee te maken had, maar heb hem nog krapper afgesteld, met die ogen van mij en mijn gebrekkig diepte kunnen zien zat ik daar dus fout. De versnelling doet het nu perfect. Ik kreeg direct na Sanguesa al meteen een test helling van 450 naar 865 m. Geen krimp, gelukkig. Een ding opgelost. In Sos del Rey Catolico koffie gedronken. Mooi middeleeuws plaatsje. In de middag knap heet, dus een langere siesta, eerst in een dorp op een bankje. Later heb ik voor het eerst mij nieuwe UV beschermende mouwen en pijpen aangetrokken en vermomd ben ik een half uur verder gereden. ik heb bij het eerste aanzienlijke bos aangelegd en daar een uur doorgebracht. Boven mijn hoofd circelden gieren, ik lag af te wachten wanneer ze zouden denken dat ik ook een kadaver zou zijn.
Uiteindelijk toch nog te veel in de hitte (ze zeggen tot een uur of 4, maar hier zou het wat langer moeten) vertrokken. Een zeer eenzame route door relatief vlak landbouw gebied. Ergens nog aangelegd voor een koude Fanta. Er zijn geen campings binnen bereik. Een lokale bar-klant adviseerde mij aan de Ebro een wild plekje te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Ik zit nu te wachten tot het donker wordt en tegelijk waar te nemen of ik niet zichtbaar ben. Ik sta aan een strandje, dus lekker gezwommen. Daarna uitgebreid gekookt en rivierwater gefilterd. Smaakt perfect.
Ik heb diverse antwoorden gekregen op mijn forum vraag, maar ik vrees dat ik tot Madrid hiermee blijf zitten.
Alles accepteren wat er gebeurt is de boodschap. Intussen is dit een perfect plekje. Zo maar eens op gaan bouwen.
Uiteindelijk toch nog te veel in de hitte (ze zeggen tot een uur of 4, maar hier zou het wat langer moeten) vertrokken. Een zeer eenzame route door relatief vlak landbouw gebied. Ergens nog aangelegd voor een koude Fanta. Er zijn geen campings binnen bereik. Een lokale bar-klant adviseerde mij aan de Ebro een wild plekje te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Ik zit nu te wachten tot het donker wordt en tegelijk waar te nemen of ik niet zichtbaar ben. Ik sta aan een strandje, dus lekker gezwommen. Daarna uitgebreid gekookt en rivierwater gefilterd. Smaakt perfect.
Ik heb diverse antwoorden gekregen op mijn forum vraag, maar ik vrees dat ik tot Madrid hiermee blijf zitten.
Alles accepteren wat er gebeurt is de boodschap. Intussen is dit een perfect plekje. Zo maar eens op gaan bouwen.
Sunday, 14 June 2009
Alles tegelijk, even griepen!!!!
Ik moet even klagen ;-( . het is nu 7:40. Om 6:30 had ik alles ingepakt. Ik rij naar de poort. Tot 8:00 op slot.
De versnelling doet het nog steeds niet goed.
Mijn communicator vertoont kuren. Ik kan hem nog wel gebruiken, maar een aantal functies werken niet.
De battrij was ook nog leeg, veeeeel te snel.
Het gaat nog regenen ook.
Enfin: naar het toiletgebouw: opladen.
Ik kan wel internetten, dus heb ik een hulp oproep op het forum van communicator gebruikers geplaatst.
Ik krijg een heerlijke kop thee van mijn buren (mede busreizigers).
En ik heb even goed de smoor in, vooral vanwege de versnelling, dat verknolt toch een beetje het bergplezier.
Kop op, alles zal een keer goed komen, hoop ik.
De versnelling doet het nog steeds niet goed.
Mijn communicator vertoont kuren. Ik kan hem nog wel gebruiken, maar een aantal functies werken niet.
De battrij was ook nog leeg, veeeeel te snel.
Het gaat nog regenen ook.
Enfin: naar het toiletgebouw: opladen.
Ik kan wel internetten, dus heb ik een hulp oproep op het forum van communicator gebruikers geplaatst.
Ik krijg een heerlijke kop thee van mijn buren (mede busreizigers).
En ik heb even goed de smoor in, vooral vanwege de versnelling, dat verknolt toch een beetje het bergplezier.
Kop op, alles zal een keer goed komen, hoop ik.
Lumbier, 105 km
Gisteren in st Jean inderdaad heel relaxed gedaan. Lange siesta, kletspraatjes, stadje in. Kopje koffie, biertje en alles wat bij relaxen hoort. Ik ken de plaats al dus ik hoef niets meer te bezoeken.
Vanochten om 6:30 weg (voor de hitte). De klim naar de pas is 24 km, waarvan de laatste 16 rond de 7-9% zit. Niet zo een probleem, maar mijn berhgverzet vertoonde kuren. Slaat af en toe over en dat is een shit gevoel. Dus veel tijd kwijt aan onderzoeken wat er aan de hand is en met mijn matige ogen is dat een hele klus. Uiteindelijk denk ik dat ik het gevonden heb en in de avond op de camping moet ik de uiterste stan maar een beetje bijstellen. Om 9:30 was ik aan de top (1065 m, St Jean ligt op 165 m) en hoopte daar, zoals in Oostenrijk een koffie te kunnen drinken. In plaats daarvan staat er een kapel en is het uitzicht prachtig. Gelukkig ligt een paar km afdalend verderop Roncesvalles, wel met terrassen. Direkt aanspraak met een Spanjaard en mijn Spaans viel me mee, na ca 1 jaar geen Spaans gesproken te hebben. Het zal wel wennen. Op het terras ook nog het Nederlandse echtpaar ontmoet dat de Refugio beheert. Enfin na de koffie verder eerst langs een stuk dat ik indertijd gelopen heb (dat was niet het geval met de top, want de voetgangers route loopt daar anders). Daarna ben ik in de richting van de Pyreneeen naar het Oosten gaan fietsen op op mijn oorspronkelijke route aan te sluiten. brengt mij weg van de Santiago route. Af en toe zie je nog wel signalen, maar sporadisch. Dat betekent dat ik nog 2 stevige cols moet nemen, waarna ik kan afzakken naar 465 m. Die afdalingen zijn heerlijk. Tussen de middag even lekker onder een boom geslapen, maar doordat de zon niet fel schijnt besluit ik om ook de middag te benutten. De route is prachtig, de bergen en de natuur. Na 105 km leg ik om 16:30 aan in Lumbier. Het is de dag redelijk warm en drukkend geweest, dus mijn eerste gang is naar de rivier, waar ik onder de waterval van de dam lekker kan afkoelen. ik ontmoet een stel dat bij mij in de bus heeft gezeten. Zij tippen mij dat er vlakbij een kloof is waar het barst van de gieren. Dat moet ik natuurlijk zien. Inderdaad, heel veel. Ik hoop dat de foto's gelukt zijn, was nog een hele klus. Als ze in de lucht hangen is het niet zo moeilijk, maar door het tegenlicht en zonder referentie naar de grootte zie je dan alleen een profiel, wat net zo goed van duiven kan zijn. Ik denk dat ik er ook een paar op het nest heb kunnen vast leggen. Na die tocht zat ik te smachten naar een biertje, maar op de camping gekomen was net de kroeg dicht. Dan maar water, is ook beter ook. Er hangt het voorspelde onweer in de lucht. Maar ik moet mijn fiets ook nog afstellen. Op de camping ontmoet ik Yolanda en Mark, enthousiaste fietsers, hebben een half jaar door Z-Amerika gefietst, dus aanspraak genoeg. De fiets in de boom gehangen en m'n werk gedaan, hoop ik, dat zal morgen blijken. Een stevige onweersbui koelt de boel lekker af.
Ik voel mijn dag goed. Ik heb niet overdreven en dat was ook mijn voornemen. Straks even lekker douchen en tukken maar. Ik moet nog wel even morgen plannen.
Vanochten om 6:30 weg (voor de hitte). De klim naar de pas is 24 km, waarvan de laatste 16 rond de 7-9% zit. Niet zo een probleem, maar mijn berhgverzet vertoonde kuren. Slaat af en toe over en dat is een shit gevoel. Dus veel tijd kwijt aan onderzoeken wat er aan de hand is en met mijn matige ogen is dat een hele klus. Uiteindelijk denk ik dat ik het gevonden heb en in de avond op de camping moet ik de uiterste stan maar een beetje bijstellen. Om 9:30 was ik aan de top (1065 m, St Jean ligt op 165 m) en hoopte daar, zoals in Oostenrijk een koffie te kunnen drinken. In plaats daarvan staat er een kapel en is het uitzicht prachtig. Gelukkig ligt een paar km afdalend verderop Roncesvalles, wel met terrassen. Direkt aanspraak met een Spanjaard en mijn Spaans viel me mee, na ca 1 jaar geen Spaans gesproken te hebben. Het zal wel wennen. Op het terras ook nog het Nederlandse echtpaar ontmoet dat de Refugio beheert. Enfin na de koffie verder eerst langs een stuk dat ik indertijd gelopen heb (dat was niet het geval met de top, want de voetgangers route loopt daar anders). Daarna ben ik in de richting van de Pyreneeen naar het Oosten gaan fietsen op op mijn oorspronkelijke route aan te sluiten. brengt mij weg van de Santiago route. Af en toe zie je nog wel signalen, maar sporadisch. Dat betekent dat ik nog 2 stevige cols moet nemen, waarna ik kan afzakken naar 465 m. Die afdalingen zijn heerlijk. Tussen de middag even lekker onder een boom geslapen, maar doordat de zon niet fel schijnt besluit ik om ook de middag te benutten. De route is prachtig, de bergen en de natuur. Na 105 km leg ik om 16:30 aan in Lumbier. Het is de dag redelijk warm en drukkend geweest, dus mijn eerste gang is naar de rivier, waar ik onder de waterval van de dam lekker kan afkoelen. ik ontmoet een stel dat bij mij in de bus heeft gezeten. Zij tippen mij dat er vlakbij een kloof is waar het barst van de gieren. Dat moet ik natuurlijk zien. Inderdaad, heel veel. Ik hoop dat de foto's gelukt zijn, was nog een hele klus. Als ze in de lucht hangen is het niet zo moeilijk, maar door het tegenlicht en zonder referentie naar de grootte zie je dan alleen een profiel, wat net zo goed van duiven kan zijn. Ik denk dat ik er ook een paar op het nest heb kunnen vast leggen. Na die tocht zat ik te smachten naar een biertje, maar op de camping gekomen was net de kroeg dicht. Dan maar water, is ook beter ook. Er hangt het voorspelde onweer in de lucht. Maar ik moet mijn fiets ook nog afstellen. Op de camping ontmoet ik Yolanda en Mark, enthousiaste fietsers, hebben een half jaar door Z-Amerika gefietst, dus aanspraak genoeg. De fiets in de boom gehangen en m'n werk gedaan, hoop ik, dat zal morgen blijken. Een stevige onweersbui koelt de boel lekker af.
Ik voel mijn dag goed. Ik heb niet overdreven en dat was ook mijn voornemen. Straks even lekker douchen en tukken maar. Ik moet nog wel even morgen plannen.
Saturday, 13 June 2009
St Jean Pied de Port, Pyrenees
After an afternoon and a night travelling by bus, I arrived this morning at the Pyrenees. It was my first time in a bus with bicycle transport, a good and efficient method.
Today a quiet hot day in St Jean, where I started 4 years ago on my pilgrimage (by foot) to Santiago. So some good memories here. Tomorrow I will have my first mountain stage over the Pyrenees. The wheather forecast is thunderstorm. We will see.
Today a quiet hot day in St Jean, where I started 4 years ago on my pilgrimage (by foot) to Santiago. So some good memories here. Tomorrow I will have my first mountain stage over the Pyrenees. The wheather forecast is thunderstorm. We will see.
De kop is er af
Om 7:40 vertrokken. Perfect fietsweer met wel een stevige wind. Tochtje Amsterdam is natuurlijk wel erg bekend, maar toch voelde ik mij al direct op vakantie. Het moment dat ik de straat uit reed vroeg ik me al af waar ik was, en dat is een goed teken. Amsterdam is toch altijd wat lastig om in te orienteren, ik moest naar het Amstelstation. Samen met een student Filosofie opgefietst die toch die kant op moest, dat hielp. Bij het station was ik de eerste passagier, om 10:30. Al gauw kwamen er heel wat fietsers bij. Gezellige boel. Ik ben de enige solist. Bij het inpakken van de fiets hoefde ik alleen mijn zitting te demonteren. De ligfiets was natuurlijk weer redelijk uniek. Later in Utrecht kwam er nog een tandem bij, die werd onderin de bus geplaatst. De andere fietsen gingen in een aanhanger.
Stopplaatsen Utrecht en Breda. In de bus gezellige aanspraak. Lekker ontspannen ritje en een comfortabele stoel met veel beenruimte.
Uiteindelijk loopt de bus toch behoorlijk vol, ik denk ca 30 mensen met evenzoveel fietsen. Iedereen heeft verschillende bestemmingen. Natuurlijk een paar die naar Santiago fietsen, maar de meeste fietsen langs een of ander traject weer naar huis. Sommigen pakken in Spanje nog een vervolg trein. Een stel gaat ook in Andalusia fietsen, maar gaat daarheen met de trein. Ik ben de enige die naar Andalisia fietst. Van een van de passagiers hoor ik dat er wel degelijk mogelijkheden zijn om in Frankrijk de fiets met de trein mee te nemen, via de treinreiswinkel. Dat had ik eerder moeten weten, mijn pogingen zijn indertijd op niets uitghelopen, anders was ik waarschijnlijk wel eerder vertrokken.
Om 23:00 laatste (tandenpoets-)stop en daarna gaat het licht uit en probeer ik hangend te slapen. Ik heb in ieder geval twee stoelen, ben de enige alleengaande, dus heel wat jaloerse blikken. De bus rijdt kalm dus geen last. Slapen gaat redelijk, gezien de omstandigheden. Om 8:00 komen we aan, fiets weer monteren en naar de camping bij St Jean Pied de Port. , het gezellige pelgrimsdorp. Daar ben ik 4 jaar geleden mijn Camino de Santiago lopend begonnen. Het is een schitterende Zuid Franse zonnige dag. Dus dat wordt heel erg relaxen vandaag voordat morgen het echte klimwerk begint. Op de camping weer heel wat praatjes gemaakt en wat mooie tips geincasseerd voor mijn tocht.
Stopplaatsen Utrecht en Breda. In de bus gezellige aanspraak. Lekker ontspannen ritje en een comfortabele stoel met veel beenruimte.
Uiteindelijk loopt de bus toch behoorlijk vol, ik denk ca 30 mensen met evenzoveel fietsen. Iedereen heeft verschillende bestemmingen. Natuurlijk een paar die naar Santiago fietsen, maar de meeste fietsen langs een of ander traject weer naar huis. Sommigen pakken in Spanje nog een vervolg trein. Een stel gaat ook in Andalusia fietsen, maar gaat daarheen met de trein. Ik ben de enige die naar Andalisia fietst. Van een van de passagiers hoor ik dat er wel degelijk mogelijkheden zijn om in Frankrijk de fiets met de trein mee te nemen, via de treinreiswinkel. Dat had ik eerder moeten weten, mijn pogingen zijn indertijd op niets uitghelopen, anders was ik waarschijnlijk wel eerder vertrokken.
Om 23:00 laatste (tandenpoets-)stop en daarna gaat het licht uit en probeer ik hangend te slapen. Ik heb in ieder geval twee stoelen, ben de enige alleengaande, dus heel wat jaloerse blikken. De bus rijdt kalm dus geen last. Slapen gaat redelijk, gezien de omstandigheden. Om 8:00 komen we aan, fiets weer monteren en naar de camping bij St Jean Pied de Port. , het gezellige pelgrimsdorp. Daar ben ik 4 jaar geleden mijn Camino de Santiago lopend begonnen. Het is een schitterende Zuid Franse zonnige dag. Dus dat wordt heel erg relaxen vandaag voordat morgen het echte klimwerk begint. Op de camping weer heel wat praatjes gemaakt en wat mooie tips geincasseerd voor mijn tocht.
Subscribe to:
Posts (Atom)