Calatayud

Ik kwam tamelijk slecht/laat in slaap. Het stormde behoorlijk en ondanks dat ik het rustigste plekje van de wereld had, ligt het toch niet helemaal rustig. Dit was mijn eerste keer echt wildkamperen, maar alles went.
Het was vandaag regenachtig en fris. De hele ochtend ben ik aan het klimmen geweest. Door mijn korte nacht had ik behoorlijk moeite mijn ogen open te houden. Niet zo handig als het hard gaat (omlaag). Het is per slot een ligfiets. Om ca. 11:00 koffie gedronken in een lokaal cafe. Dorp inrijdend en eruit, langs de markt betekent een complete uitloop van toeschouwers. Ik dacht dat dit ding in Frankrijk onbekend was, maar hier lijk ik wel van Mars te komen (en niet van "mannen komen van Mars....", want volgens mij geldt dat voor alle Spaanse mannen).
Ik moet 3 stevige beklimmingen doen. Het plan is om Calatayud te halen. Het hele traject is prachtig, met veel bergen en mooie uitzichten. Het is ook behoorlijk rustig. Het laatste stuk gaat door een kronkelend dal, waar ook een spoorlijn loopt. Die gaat natuurlijk door tunnels terwijl de weg onder de spoorlijn door kronkelt. Ik raakte alle gevoel voor afstand kwijt. Heel irritant na ca. 100 km en veel klimwerk. Iedere keer dacht ik: na de volgende bocht zal ik de stad wel zien. Maar dan stond er weer zo een irritant bord: "nog 3km bochten". Opeens moest ik weer 200 m omhoog, daar had ik niet echt op gerekend.
In Calatayud blijkt de camping 3 km uit de stad te liggen, ook niet echt handig, maar het risico van de grote stad.
Prachtig als je hier de weg vraagt aan een stel. De man begint het uit te leggen, dat lijkt duidelijk. Halverwege valt de vrouw bij, maar het is niet duidelijk in welk stuk. Eerst praten ze dan tegelijk. Daarna wint zij en ben ik echt de weg kwijt en kunnen we opnieuw beginnen.
Eerst even een lekkere duik in het zwembad, de was doen (stinkt behoorlijk) en dan even de stad in en eindelijk eens een pilsje. De stad valt mij wat tegen, het pilsje is lekker en het begint te regenen, dus 2 pilsjes is ook goed.
Zonder al te moeilijk te doen of te overstessen fiets ik toch iedere dag wel 105 tot 115 km (tot nog toe).
Op de camping zijn er ongelooflijk agressieve muggen. Ze prikken geloof ik niet maar houden me wel knap bezig. Voor het eerst merk ik dat DEET helpt. Nu blijven ze op afstand, maar het werkt maar kort.
In de loop van de dag is de storing in mijn communicator spontaan verdwenen. Ik was al aan het bedenken wat ik in Madrid moest gaan doen. Dus maar even afwachten.
Ik ben nu weer helemaal clean, alles in orde, behalve dat ik nog wat te veel bagage mee heb. In Madrid maar eens even schiften. Geen probleem voor het gewicht, maar wel voor de ruimte. Helaas ook de verkeerde slaapzak mee, ik heb nog staan twijfelen!!!!!

Rio Ebro

Stom he dat griepen. Ik heb m'n tijd nuttig in het toiletgebouw doorgebracht. Om 7:50 ging ik kijken of de poort al open was. De personendeur bleek wel open te zijn. Dus alles afgeladen. Net dat ik alles erdoorheen heb gebracht kwam de beheerder er aan en schoof de poort open. Eerst ff nadenken dus voortaan. Enfin de eerste grote plaats ligt 20 km verderop, Sanguesa. Ik laat mij door de straatveger naar de beste fietsenmaker sturen. Die had het probleempje snel gefixed. Toch nog maar eens een keer naar een fietsreparatieweekend. Het bleek dat de uiterste stand van de derailleur te krap stond afgesteld. Ik wist dat het daarmee te maken had, maar heb hem nog krapper afgesteld, met die ogen van mij en mijn gebrekkig diepte kunnen zien zat ik daar dus fout. De versnelling doet het nu perfect. Ik kreeg direct na Sanguesa al meteen een test helling van 450 naar 865 m. Geen krimp, gelukkig. Een ding opgelost. In Sos del Rey Catolico koffie gedronken. Mooi middeleeuws plaatsje. In de middag knap heet, dus een langere siesta, eerst in een dorp op een bankje. Later heb ik voor het eerst mij nieuwe UV beschermende mouwen en pijpen aangetrokken en vermomd ben ik een half uur verder gereden. ik heb bij het eerste aanzienlijke bos aangelegd en daar een uur doorgebracht. Boven mijn hoofd circelden gieren, ik lag af te wachten wanneer ze zouden denken dat ik ook een kadaver zou zijn.
Uiteindelijk toch nog te veel in de hitte (ze zeggen tot een uur of 4, maar hier zou het wat langer moeten) vertrokken. Een zeer eenzame route door relatief vlak landbouw gebied. Ergens nog aangelegd voor een koude Fanta. Er zijn geen campings binnen bereik. Een lokale bar-klant adviseerde mij aan de Ebro een wild plekje te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Ik zit nu te wachten tot het donker wordt en tegelijk waar te nemen of ik niet zichtbaar ben. Ik sta aan een strandje, dus lekker gezwommen. Daarna uitgebreid gekookt en rivierwater gefilterd. Smaakt perfect.
Ik heb diverse antwoorden gekregen op mijn forum vraag, maar ik vrees dat ik tot Madrid hiermee blijf zitten.
Alles accepteren wat er gebeurt is de boodschap. Intussen is dit een perfect plekje. Zo maar eens op gaan bouwen.

Alles tegelijk, even griepen!!!!

Ik moet even klagen ;-( . het is nu 7:40. Om 6:30 had ik alles ingepakt. Ik rij naar de poort. Tot 8:00 op slot.
De versnelling doet het nog steeds niet goed.
Mijn communicator vertoont kuren. Ik kan hem nog wel gebruiken, maar een aantal functies werken niet.
De battrij was ook nog leeg, veeeeel te snel.
Het gaat nog regenen ook.
Enfin: naar het toiletgebouw: opladen.
Ik kan wel internetten, dus heb ik een hulp oproep op het forum van communicator gebruikers geplaatst.
Ik krijg een heerlijke kop thee van mijn buren (mede busreizigers).
En ik heb even goed de smoor in, vooral vanwege de versnelling, dat verknolt toch een beetje het bergplezier.
Kop op, alles zal een keer goed komen, hoop ik.

Lumbier, 105 km

Gisteren in st Jean inderdaad heel relaxed gedaan. Lange siesta, kletspraatjes, stadje in. Kopje koffie, biertje en alles wat bij relaxen hoort. Ik ken de plaats al dus ik hoef niets meer te bezoeken.
Vanochten om 6:30 weg (voor de hitte). De klim naar de pas is 24 km, waarvan de laatste 16 rond de 7-9% zit. Niet zo een probleem, maar mijn berhgverzet vertoonde kuren. Slaat af en toe over en dat is een shit gevoel. Dus veel tijd kwijt aan onderzoeken wat er aan de hand is en met mijn matige ogen is dat een hele klus. Uiteindelijk denk ik dat ik het gevonden heb en in de avond op de camping moet ik de uiterste stan maar een beetje bijstellen. Om 9:30 was ik aan de top (1065 m, St Jean ligt op 165 m) en hoopte daar, zoals in Oostenrijk een koffie te kunnen drinken. In plaats daarvan staat er een kapel en is het uitzicht prachtig. Gelukkig ligt een paar km afdalend verderop Roncesvalles, wel met terrassen. Direkt aanspraak met een Spanjaard en mijn Spaans viel me mee, na ca 1 jaar geen Spaans gesproken te hebben. Het zal wel wennen. Op het terras ook nog het Nederlandse echtpaar ontmoet dat de Refugio beheert. Enfin na de koffie verder eerst langs een stuk dat ik indertijd gelopen heb (dat was niet het geval met de top, want de voetgangers route loopt daar anders). Daarna ben ik in de richting van de Pyreneeen naar het Oosten gaan fietsen op op mijn oorspronkelijke route aan te sluiten. brengt mij weg van de Santiago route. Af en toe zie je nog wel signalen, maar sporadisch. Dat betekent dat ik nog 2 stevige cols moet nemen, waarna ik kan afzakken naar 465 m. Die afdalingen zijn heerlijk. Tussen de middag even lekker onder een boom geslapen, maar doordat de zon niet fel schijnt besluit ik om ook de middag te benutten. De route is prachtig, de bergen en de natuur. Na 105 km leg ik om 16:30 aan in Lumbier. Het is de dag redelijk warm en drukkend geweest, dus mijn eerste gang is naar de rivier, waar ik onder de waterval van de dam lekker kan afkoelen. ik ontmoet een stel dat bij mij in de bus heeft gezeten. Zij tippen mij dat er vlakbij een kloof is waar het barst van de gieren. Dat moet ik natuurlijk zien. Inderdaad, heel veel. Ik hoop dat de foto's gelukt zijn, was nog een hele klus. Als ze in de lucht hangen is het niet zo moeilijk, maar door het tegenlicht en zonder referentie naar de grootte zie je dan alleen een profiel, wat net zo goed van duiven kan zijn. Ik denk dat ik er ook een paar op het nest heb kunnen vast leggen. Na die tocht zat ik te smachten naar een biertje, maar op de camping gekomen was net de kroeg dicht. Dan maar water, is ook beter ook. Er hangt het voorspelde onweer in de lucht. Maar ik moet mijn fiets ook nog afstellen. Op de camping ontmoet ik Yolanda en Mark, enthousiaste fietsers, hebben een half jaar door Z-Amerika gefietst, dus aanspraak genoeg. De fiets in de boom gehangen en m'n werk gedaan, hoop ik, dat zal morgen blijken. Een stevige onweersbui koelt de boel lekker af.
Ik voel mijn dag goed. Ik heb niet overdreven en dat was ook mijn voornemen. Straks even lekker douchen en tukken maar. Ik moet nog wel even morgen plannen.

St Jean Pied de Port, Pyrenees

After an afternoon and a night travelling by bus, I arrived this morning at the Pyrenees. It was my first time in a bus with bicycle transport, a good and efficient method.
Today a quiet hot day in St Jean, where I started 4 years ago on my pilgrimage (by foot) to Santiago. So some good memories here. Tomorrow I will have my first mountain stage over the Pyrenees. The wheather forecast is thunderstorm. We will see.

De kop is er af

Om 7:40 vertrokken. Perfect fietsweer met wel een stevige wind. Tochtje Amsterdam is natuurlijk wel erg bekend, maar toch voelde ik mij al direct op vakantie. Het moment dat ik de straat uit reed vroeg ik me al af waar ik was, en dat is een goed teken. Amsterdam is toch altijd wat lastig om in te orienteren, ik moest naar het Amstelstation. Samen met een student Filosofie opgefietst die toch die kant op moest, dat hielp. Bij het station was ik de eerste passagier, om 10:30. Al gauw kwamen er heel wat fietsers bij. Gezellige boel. Ik ben de enige solist. Bij het inpakken van de fiets hoefde ik alleen mijn zitting te demonteren. De ligfiets was natuurlijk weer redelijk uniek. Later in Utrecht kwam er nog een tandem bij, die werd onderin de bus geplaatst. De andere fietsen gingen in een aanhanger.
Stopplaatsen Utrecht en Breda. In de bus gezellige aanspraak. Lekker ontspannen ritje en een comfortabele stoel met veel beenruimte.
Uiteindelijk loopt de bus toch behoorlijk vol, ik denk ca 30 mensen met evenzoveel fietsen. Iedereen heeft verschillende bestemmingen. Natuurlijk een paar die naar Santiago fietsen, maar de meeste fietsen langs een of ander traject weer naar huis. Sommigen pakken in Spanje nog een vervolg trein. Een stel gaat ook in Andalusia fietsen, maar gaat daarheen met de trein. Ik ben de enige die naar Andalisia fietst. Van een van de passagiers hoor ik dat er wel degelijk mogelijkheden zijn om in Frankrijk de fiets met de trein mee te nemen, via de treinreiswinkel. Dat had ik eerder moeten weten, mijn pogingen zijn indertijd op niets uitghelopen, anders was ik waarschijnlijk wel eerder vertrokken.
Om 23:00 laatste (tandenpoets-)stop en daarna gaat het licht uit en probeer ik hangend te slapen. Ik heb in ieder geval twee stoelen, ben de enige alleengaande, dus heel wat jaloerse blikken. De bus rijdt kalm dus geen last. Slapen gaat redelijk, gezien de omstandigheden. Om 8:00 komen we aan, fiets weer monteren en naar de camping bij St Jean Pied de Port. , het gezellige pelgrimsdorp. Daar ben ik 4 jaar geleden mijn Camino de Santiago lopend begonnen. Het is een schitterende Zuid Franse zonnige dag. Dus dat wordt heel erg relaxen vandaag voordat morgen het echte klimwerk begint. Op de camping weer heel wat praatjes gemaakt en wat mooie tips geincasseerd voor mijn tocht.

Fietsreparatieweekend

Op de boerderij van Marten Gerritsen in Kiel-Windeweer, was het goed toeven. We waren met een stuk of 10 mensen, allemaal van die reizigers die grote delen van de werled op de trouwe tweewileer hebben gezien. Marten gaf zeer interessante instrukties over allerlei delen van de fiets. En als klap op de vuurpijl moesten we ook nog een wiel spaken. Dat was voor mij 25 jaar geleden. Werd tijd om die kennis weer eens goed op te halen. Ik ben met heel andere ogen naar mijn fiets gaan kijken, veel kritischer.
Verder was het weekend ook erg gezellig.

Zondag avond ben ik bij mijn fietsvriending langs gegaan, in Groningen.
Maandag naar huis. Uiteindelijk werd dat een lange intensieve tocht van 187 km strak tegen de wind in. Ik moest de boot in Stavoren om 18:05 halen en dat gaf niet zo een ontspannen fiets gevoel. Theoretisch moest het kunnen, maar meestal valt de afstand in dit soort gevallen tegen. Om 17:10 was ik in Stavoren, gelukkig ruim op tijd.
Vanaf Enkhuizen was het natuurlijk nog maar een fluitje van een cent. Dat heb ik de volgende dag natuurlijk wel geweten!!! :-(.