Hornos, voor de 3e keer. Ik heb de berg (en mezelf) overwonnen!!!

De eerste klim viel achteraf mee. Daarna bijna 30 km kaarsrechte weg over een relatie vlakke hoogvlakte. Ik viel er letterlijk bij in slaap, dus ik ben maar even in de berm gaan liggen, bij gebrek aan beter. Op gevaar af dat, zoals in Frankrijk iedere auto stopt om te vragen of het goed met me gaat. Maar hier niets van dat alles.
Daarna komt Puebla de Don Fadrique (poetische naam) met daarachteraan het echte klimwerk. Het hoogste punt zal Puerto del Pinar zijn (1600 m), en ook het hoogste punt tot nog toe. Puerto is een pas. Toen mijn hoogtemeter op 1450 stond kwam ik bij een teken van de Puerto. Ik dacht dat is mooi meegenomen ik zal wel verkeerd geijkt zijn of de luchtdruk is hard gestegen (zoveel had ik aan het weer moeten merken).. Dus fototje gemaakt. Daarna ging het stijgen echter nog 150 m verder en dat kan natuurlijk niet na een echte pas. Dat viel dus wel tegen. Enfin na een paar km kom ik dus het echte hoogste punt tegen. Die Spanjaarden houden zo van bordjes plaatsen (waar ze niet horen of waar het onduidelijker wordt). Ik wil siesta in Santiago de la Espada houden en dat lukt. Ik ben er om 14:00 en er staan bankjes onder bomen. Ik ga bij een hotel wat fantaatjes drinken en daar mag ik gebruik maken van de laptop van de barman om foto's te uploaden en de kaart bij te werken. Goede tijdbesteding op het heetst van de dag. Niet alles lukt want het touchpad werkt slecht. Maar de foto's staan er op zonder tekst en de kaart is een beetje bijgewerkt. Alleen de route van Castell de Ferro tot hier kon ik er niet in krijgen. De volgende keer pas ik dat aan. Ik was zeer blij met deze vriendelijke faciliteit.
Nog een heel stevige klim naar de toppen boven Hornos, waar ik de vorige keer heb moeten omkeren. Dat was knap zwaar, zoals ik verwacht had. Boven Hornos heb ik verbaasd gestaan dat ik dit met een kapot freewheel, gedeeltelijk duwend gedaan heb. Het is gigantisch stijl en een enorm eind.
Ik kom voor de 3e keer op camping Montillana aan het stuwmeer terecht. Het is 20:00 en ik heb vandaag 140 km gedaan en twee toppen van 1600 m en een van 1200 m beklommen. Het was mooi en zwaar en ik heb mijn eigen 'angsten' opzij gezet. Verstand op 0 en blik op oneindig. Het gaat lukken en dit gaat ook weer over. Dat betekent niet dat ik niet heb genoten, maar de frustratie van de vorige keer moest wel beantwoord worden.
Op de camping aangekomen wordt ik verwelkomd als een oude bekende. Helaas is het zwembad gesloten, te laat. Er is een jongeren kamp en dus staat er een lange rij voor de douches. Een van de leiders grijpt in en laat mij voorgaan. Ik voel me weer mens na die douche. Overigens het traject was zo lang omdat wild kamperen in de natuurparken verboden is. En hotelletjes heb ik geen zin in zolang ik mezelf nog zover kan krijgen om zo een stuk af te leggen. Ik moet wel even recupereren, want ik voel duidelijk dat ik veel van mijn lijf heb gevraagd.
Ik heb nu ee volle driehoek Andalucia gemaakt: Hornos, Malaga, Almeria, Hornos.