Gisteren avond heb ik na een copieus diner nog heerlijk in het meer gezwommen. Het is heerlijk water en zo blauw heb ik het zelden gezien. Wat een leven.
Vanochtend extra vroeg vertrokken 6:30 want ik heb een stevige dag voor de boeg en grote steden vallen ook nooit mee. De route is weer prachtig. Als ik op de grens van Granada en Malaga een kijkje krijg op de mediteraneo, dan heb ik de neiging om de kortste weg omlaag te nemen, wetende wat er anders nog voor mij ligt. Maar ik beteugel mijzelf en besluit de mooiste te nemen, maar wel een stukje om, door de Montes de Malaga, met een prachtige afdaling van 800 meter, over 15 km.
Tijdens de afdaling is het af en toe net alsof ik in een oven duik.
In Malaga veel verwarring over of er wel of geen camping is. Na lang zoeken blijkt deze 16 jaar geleden te zijn opgeheven. De dichtstbijzijnde ligt 24 km de verkeerde kant op. De andere ligt bij Torremolinos, maar niet aan zee. Dus ik moet weer mijn plan aanpassen en bel Virginia van het paardencentrum op (waar ik toch naar toe zou gaan, maar later) dat ik nu kom. Dat betekent nog eens 2 uur extra in de hitte. De bekende snelwegen waar je niet omheen kunt. Dus ik misbruik het vliegveld om deze zoveel mogelijk te vermijden (staat overigens goed beschreven in mijn boekje).
Het venijn zit ook nu weer in de staart. Het is aan het eind van zo een hete dag nog een enorm eind fietsen en op het laatst ook weer onverhard en klimmen.
Ik krijg een hartelijke ontvangst in het paarden opvangcentrum Santa Maria. Virginia en Concordia Leiden deze organisatie. Hier wordt aan verwaarloosde en mishandelde paarden verzorging en een nieuwe kans geboden. In Spanje is er weinig aandacht voor dit probleem. De paarden worden zonder verzorging aan een stuk touw in de brandende zon aan hun lot overgelaten. Ze lopen ziektes op of worden zonder verdedigingsmogelijkheid door wilde honden te pakken genomen. In Cyd Santa Maria zijn inmiddels al ca. 360 paarden opgevangen en al heel veel paarden aan nieuwe gastheren/vrouwen doorgeleid. Er werken nu ook 4 Nederlandse meisjes, die stage lopen vanuit mbo-opleidingen.
Ik ken dit centrum vanuit mijn bestuurslidmaatschap van gewoon-doen.nu (zelfde website), die dit soort doelen steunt. Nu ik toch in de buurt ben wilde ik het wel eens zien.
Ik ben onder de indruk wat Virginia en Comcordia tot stand brengen.
Het is te ver en te laat om nog een slaapplaats elders op te zoeken en na 150 km ben ik knap moe. Op het terrein staat een mobiele cabine, daar ga ik gebruik van maken. Of dat binnen of buiten slapen wordt weet ik nog niet. Het is bloedheet binnen, mijn buurman is een pauw, de muggen zijn weer knap lastig, de 80 katten op het terrein zijn op onderzoek uit, kortom: natuur, dus maak er het beste van.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment